چگونه فطرت را شکوفا کنیم؟

چگونه فطرت را شکوفا کنیم؟
خداوند بذر نهال طبیعت را خود می‌پروراند و به ثمر می رساند، بدون این که طبیعت از آن آگاهی داشته باشد.
اما در وجود انسان، بذر و نهال علم و حکمت و فضائل بسیار کاشته شده، ولی در حال غفلت و بی اطلاعی رشد نمی‌کند. و اگر هم در حال غفلت رشد کند مانند وجود سفها و دیوانگان، موجودی غلط و منحرف ساخته می‌شود. خداوند، زندگی ما انسان‌ها را چنین مقدر فرموده است که بذر نهال وجود را بیابیم، پس از یافتن و دانستن، از خدا بخواهیم که آن بذر و نهال را بپروراند و به ثمر رساند و ما خود در حال دانستن، تسلیم اراده و قدرت خدا باشیم؛ یعنی تمام اسرار وجود ما در شعاع فکر و درکمان قابل پرورش می باشد، نه در حال غفلت و یا جهل.
پس از آن‌که دانستیم در اعماق وجود ما نهالی به نام حیاء و عفت و مکارم اخلاق کاشته شده است، و دانستیم که اگر این نهال به ثمر برسد برکات بسیاری دارد، ماموریت پیدا می کنیم که نهال وجود خود را در معرض ریزش باران رحمت الهی قرار داده،  از او بخواهیم که باران رحمت خود را بر وجود ما فرو ریزد و این بذر و نهال ها را بپروراند تا به ثمر رسند.
بنابراین؛ دعاها، درست برای توجیه و تشریح همین دو حقیقت، یعنی «دانستن و خواستن» و به دنبال آن، شدن و به ثمر رسیدن مطرح شده است. یعنی دانستن حرکت کردن برای یافتن ــ و خواستن از خدا برای شدن و به ثمر رسیدن.و دین منهای این سه کلمه صفر است. از همین رو دین مقدس اسلام، تمام حرکت ها و فعالیت هایی را که در اثر آن تکامل به وجود می آید، در سه بُعد قرار داده است:
بُعد اول: دانستن. بدون دانستن هیچ کاری به ثمر نمی رسد و در انسان حرکت و فعالیت پیدا نمی شود.
بُعد دوم: حرکت و فعالیت طبق برنامه الهی.
و بُعد سوم: خواهش، دعا و نیایش.
یعنی دانستیم مقصدی است، به سوی مقصد حرکت کردیم و باز از خدا خواستیم که ما را به مقصد برساند.