گناه، انسان را ظلمانی میکند

گناه، انسان را ظلمانی میکند
در حقیقت، گناه بر فطرت انسان تأثیر منفی می گذارد و هر گناهی مانند نقطۀ سیاهی است که بر قلب قرار می گیرد، یک گناه یک نقطه، دو گناه دو نقطه و همچنان هر چه گناهان بیش‌تر باشد این نقطه های سیاه نیز رو به افزایش می رود تا این‌که فطرت و قلب او را به کلی تیره و تاریک می سازد.
به عبارت دیگر، با ارتکاب هر گناه جنبۀ ناریت و ظلمانیت انسان بر جنبۀ روحانی و نورانی او سیطره می یابد. کار این انسان به جایی می رسد که حقائق را می فهمد و می داند اما عمل نمی کند و حرف حق را نمی پذیرد؛ به قول معروف از یک گوش می شنود و از گوش دیگر خارج می کند. چون بر این قلب و فطرت، ظلمت گناه مانند حجابی قرار گرفته است، که ازاله آن آسان نیست، بلکه با تضرع به درگاه خدا و سعی و زحمت فراوان این ظلمت و حجاب‌ها برطرف می شوند.
خداوند، بهشت را برای انسان آفریده ولی او با سیر الی الله آن را به دست می آورد، و در این مسیر زحماتی را نیز متحمل می شود تا به مدینه فاضله و بهشت و نعمت‌های الهی دست یابد. خداوند اولین انسان‌ها را که آفرید، یعنی حضرت آدم و حوا، جایگاهشان را بهشت قرار داد.
^{وَقُلْنَا يَاآدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنّةَ وَكُلاَ مِنْهَا رَغَداً حَيْثُ شِئْتُمَا وَلاَ تَقْرَبَا هَـَذِهِ الشّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الْظّالِمِينَ}
و گفتيم: اى آدم ! تو و همسرت در اين بهشت ساکن شوید و از هر جاى آن‌ كه خواستيد فراوان و گوارا بخوريد، و به اين درخت نزديك نشويد كه [اگر نزديك شويد] از ستمكاران خواهيد شد.
یعنی آن‌ها در بهشت ساکن شدند و از نعمت‌های بهشتی بهره مند گشتند و به آن‌ها فرمود از تمام این نعمت‌های بهشتی که در اختیارتان قرار گرفته استفاده کنید اما اجازه نزدیک شدن به این درخت را ندارید.«وَلاَ تَقْرَبَا هَـَذِهِ الشّجَرَةَ» ؛ به این درخت نزدیک نشوید. که اگر به سمت این درخت بروید از ظالمین خواهید شد. درست است که ظاهر این آیه خطاب به حضرت آدم است اما نوع انسان در این آیه مد نظر است.
خداوند، طیبات فراوانی را برای انسان آفریده و اجازه استفاده از این طیبات را به وی داده است اما او را از نزدیک شدن به درخت هوا و هوس منع کرده.
قرآن می فرماید: ما به شما انسان‌ها حق تصرف در تمام طیباتی را که در دنیا برای شما آفریده شده و در اختیار شما قرار گرفته، داده ایم، ولی از پاره ای مسائل نهی شده اید. و می فرماید از همه طیبات استفاده کن اما از حریم الهی خارج نشو و نزدیک شجره هوا و هوس مشو.
اولین انسان حضرت آدم بود و در بهشت هم مسکن داشت، شیطان او را فریب داد و باعث محروم شدنش از بهشت و تمام نعمت های آن شد؛ چنان‌که در قرآن کریم آمده است:
فَأَزَلّهُمَا الشّيْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمّا كَانَا فِيهِ
پس شيطان، هر دو را از [طريق] آن درخت لغزانيد و آنان را از آن‌چه در آن بودند [چه مقام و مرتبه معنوى، و چه منزلت و جايگاه ظاهرى] بيرون كرد.
اگر از افراد جامعه دلیل ارتکاب گناه را بپرسی، جامعه و محیط بد را بهانه قرار می دهند تا به دین متمسک نگردند؛ در صورتی که این دلیل قانع کننده ای نمی باشد. چه بسیار افرادی در بدترین محیط ها قرار گرفته، و زمینه گناه هم برایشان فراهم بود اما همچنان به دین خود متمسک بودند.
حضرت آدم در بهشت بود، نه انسان بدی در آن جا بود که او را به بیراهه کشاند و نه در محیط و جامعه بدی قرار داشت اما شیطان او را وسوسه کرد و باعث شد که مرتکب ترک اولی گردد ولی پس از آن چه اتفاقی افتاد؟ قرآن می فرماید:
^{وَقُلْنَا اهْبِطُواْ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوّ وَلَكُمْ فِي الأرْضِ مُسْتَقَرّ وَمَتَاعٌ إِلَىَ حِينٍ}
و ما گفتيم: [اى آدم و حوا و اى ابليس !] در حالى كه دشمن يكديگريد [و تا ابد، بين شما آدميان و ابليسيان صلح و صفايى نخواهد بود، از اين جايگاه] فرود آييد و براى شما در زمين، قرارگاهى [براى زندگى] و تا مدتى معين وسيله بهره‏ورى اندكى خواهد بود
قرآن می گوید: سبب لغزش آدم و حوا شیطان بود و بعد از آن که خداوند آن ها را از بهشت بیرون کرد به آن ها فرمود: بروید و در زمین مستقر گردید در حالی که همه با هم دشمن هستید.
در واقع خداوند آدم و حوا را در احسن تقویم آفرید و آن ها را در احسن مکان جای داد اما آن ها با وسوسه شیطان از امر الهی سرپیچی کردند و جریمه آن ها رانده شدن از بهشت بود. پس اگر انسان گناه می کند ممکن است پدر و مادر و جامعه را مقصر بداند در صورتی که حضرت آدم هیچ یک از این مشکلات را نداشت اما گرفتار وسوسه شیطان شد.

می دانیم که حضرت آدم و حوا توبه کردند و خداوند نیز توبه را پذیرفت پس چرا آن ها را از بهشت بیرون کرد؟
در جلسات گذشته اشاره شد که انسان دارای یک جنبه نورانی الهی، و یک جنبه مادی و ظلمانی است. در جنبه ظلمانی با حیوانات هیج تفاوتی ندارد و با جنبه نورانیت است که بهشتی می شود. وقتی آدم و حوا این نافرمانی را انجام دادند جنبه ظلمانی آن ها ظاهر شد و دیگر جایشان در بهشت نبود.
پس انسان وقتی گناه می کند جنبه ظلمانی و هوای نفس بر او غلبه کرده و مرتکب ظلم و فساد و خونریزی می شود و مصداق سخن ملائکه در اعتراض به خدا می گردد که گفتند:
أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ
آيا موجودى را در زمين قرار مى‏دهى كه در آن به فساد و تباهى برخيزد و به ناحق خون‏ريزى كند و حال آن كه ما تو را همواره با ستايشت تسبيح مى‏گوييم و تقديس مى‏كنيم؟
حال اگر انسان می خواهد راه نجاتی بیابد، باید با پیروی از فرمان پروردگار خود، از ناریت و ظلمانیت به سوی نورانیت و هدایت الهی هجرت کند و تحولی در خود ایجاد کند تا با این تحول به مرحله انسانیت برسد؛ که اگر انسان تکامل یافت و به مرحله انسانیت رسید، و جنبه نورانیت او بار دیگر متجلی شد، این انسان لیاقت رفتن به بهشت را پیدا می کند.
بُعد مادی و ظلمانیت انسان باعث آتش فساد و خونریزی می شود که در این بُعد حیوانی هیچ رحمتی یافت نمی شود. بنابراین تا این نفس حیوانی انسان به نفس مطمئنه تبدیل نگردد انسان از این آتش رهایی نخواهد یافت. بنابراین آن‌چه باعث ایجاد دشمنی بین انسان می شود، همان جنبه ظلمانی اوست، و آن‌چه در دنیای امروز از جنگ و فساد و خونریزی می بینیم و می شنویم از همین بُعد ظلمانی و ناریت بشری سرچشمه می گیرد، که بر جنبه نورانیت آن‌ها غلبه پیدا کرده است. و همین هم سبب ساخت انواع سلاح ها توسط افراد مغرض می شود، که با فتنه و برپایی جنگ و خونریزی، به وسیله انسان های تزکیه نشده ای که این سلاح ها را در دست گرفته اند، به جان انسان های دیگر افتاده، و موجب فساد و سلب آرامش بشریت می شوند؛ وگرنه سلاح  به تنهایی کاری نمی‌کند.
البته خداوند توبه پذیر است و پشیمانی و توبه بندگانش را قبول می کند اما رفتن به بهشت قابلیت و استعداد خاصی می خواهد که انسان باید پس از توبه آن را کسب کند، یعنی با احکام قرآن و قانون الهی جنبه نورانیت خود را تقویت کند تا لیاقت استقرار در بهشت را بیابد.