بهشت و جهنم؛ ثمره وجود

بهشت و جهنم؛ ثمره وجود
در حقیقت بهشت و جهنم، ثمره وجود خود انسان است. گناه، آدمی را از مرتبه انسانیت تنزّل می دهد و وارد مرحله حیوانیت می کند و تا زمانی‌که انسان آتش جهنمِ درون نفس خود را خاموش نکند قادر به تقویت نورانیت خویش نخواهد بود. در برخی از افراد، این جنبه ناریت و ظلمانیت هیچ‌گاه خاموش نمی شود و تا ابد با آن‌ها همراه است. آن‌ها کفار هستند که ثمره وجودشان جهنم می گردد.
به عبارت دیگر دلیل راه نیافتن کافر به بهشت این است که چون این فرد مریض و ظلمانی است، قابلیت رفتن به بهشت را ندارد. ولی هر انسان مؤمنی حتی اگر ذره ای ایمان در قلبش وجود داشته باشد حتما به بهشت خواهد رفت؛ اما به اندازه ای که گناه کرده باید در بیمارستان جهنم بماند تا شفا یابد، و پس از آن ان‌شاء‌الله رحمت الهی شامل حالش می شود و به بهشت راه خواهد یافت.
چنان‌که می بینیم حتی حضرت آدم با این‌که پیامبر و اولین انسان مخلوق خداوند بود(خداوند او را آفریده بود تا پیامبر خدا و خلیفه الله در ارض گردد) وقتی نافرمانی کرد و سپس توبه نمود، و خداوند هم توبه اش را قبول کرد، دیگر او را به بهشت نبُرد بلکه به وی فرمود که طبق شرایط خاصی می توانی به بهشت راه یابی.