زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
سیر انسان در عوالم دیگر
مسأله معاد که مطابق قانون نظام عالم و سیر طبیعی او و طبق مشیت الهی است تخلف پذیر نمی باشد؛ چنان‌که قول حق تعالی در سوره واقعه به این مطلب اشاره دارد:
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَى فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ
و به راستى پيدايش نخستين را [كه جهان فعلى است] شناختيد، پس چرا متذكّر [پديد شدن جهان ديگر] نمىشويد؟!
در این آیه مبارکه نکات بسیار لطیف و اشارات باریک به مراحل سیر انسانی مندرج و نهفته می‌باشد.
کسی که به شالوده خلقت نظر نمود و نشآت دنیوی بشر را تحت تدبیر و بازرسی قرار داد و با فکر عمیق از اول تکوین و آغاز خلقت تا انتها امر خود را خوب دقت نمود، و استکمال و ترقیاتی که وی را میسر گشته مورد نظر و تدبر قرار داد، بدون‌تأمل اعتراف می نماید که بشر برای امر بزرگی خلق شده و غایت و کمال وی در رسیدن به آن امر است.
زیرا چنان‌که مشاهده می‌کنیم در این عالم که یکی از مراحل و منازل سیر وی به‌شمار می‌رود کار او به اتمام نمی رسد، و غایت و فایده ای بر وجودش مترتب نمیگردد و اگر ورای این عالم عالمی برای انسان مترتب نشده باشد، لازم می آید وجود بشر با این همه رموزی که دست قدرت در کالبد وجودش تعبیه نموده لغو بماند و این مخالف عقل و نقل بلکه مخالف وجدان است. چراکه به مشاهده و تجربه و عیان می بینیم که انسان دائم رو به طرف کمال و فعلیت می‌رود، و بازماندن بسیاری از افراد بشر از نیل به سعادت برای این است که دستخوش هوا و هوس گشته اند و نفس اماره و شیاطین جلوی آنان را سد نموده و نمی‌گذارند پیش روند و به غایت کمال انسانی برسند و اگر دام های شیطان و زنجیر آمال و آرزوهای دور و دراز از پای ما برداشته شود، ممکن است در سیر تکاملی(که همه موجودات از هنگام پیدایش تا آخر بقاء همیشه می کوشند تا به کمال لایق خود برسند) ما هم به جایی برسیم که تمام موجودات را مسخر امر خویش گردانیم.