چرا می میریم؟

چرا می میریم؟
حالا سؤال این است که چرا می میریم و از دنیا می رویم؟
و چون دانستیم که مرگ حق است و همه موجودات را روزی مرگ فرا خواهد گرفت، انسان یا حیوان، و همه موجودات و حتی کائنات همه و همه دارای نهایتی هستند. در قرآن می خوانیم:
إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ
هنگامى كه خورشيد را به هم درپيچد.
به راستی خداوندی که ما را آفرید چرا ما را می میراند؟ اگر خلقت انسان به صلاح بوده، پس مرگ به صلاح نیست و چرا انسان باید بمیرد؟ و اگرمرگ مصلحت است، چرا به دنیا آمده ایم که این‌همه زجر را تحمل کرده و پس از چند سال از دنیا برویم و بمیریم؟!
در جواب باید گفت: حکمت خداوند از خلقت انسان، تربیت او برای رسیدن به کمال و تکامل است که این تکامل هم باید در دنیا باشد. اما پاسخ این سؤال که چرا می میریم؟
اگر از یک آدم کافر و مادی که معتقد به خدا و پروردگار عالم نیست بپرسند چرا به دنیا آمده‌ای و چرا می میری؟ پاسخ می دهد ما در دنیا چند سالی زندگی می کنیم؛ دهر ما را به وجود آورده و پس از آن هم طبیعت ما را از بین می برد. و چون این افراد به قیامت و سرای دیگری اعتقاد ندارند، زندگی دنیا در نزد آن‌ها پوچ می باشد و هیچ ارزشی نخواهد داشت. بنابراین از دیدگاه یک انسان مادی و کافر این‌ سوال مطرح می شود که چرا انسان متولد شود و پا به عرصه وجود گذارد و چند سالی در دنیا زندگی کند و در نهایت بمیرد و فانی شود. در ابتدای زندگی، کودکی بیش نیست که چیزی نمی داند و در جهل و نادانی غوطه ور است، بعد از آن هم در اوج غرور جوانی، با غرائزی که در او موجود است گرفتار، که مرتکب گناه شده و به دام شیطان می افتد. همین‌که اندکی بزرگ‌تر می شود و می خواهد بفهمد که زندگی چیست در حال پیری و ناتوانی با مشکلاتی دست به گریبان است، و بعد هم وقت مرگ فرا    می رسد بدون این‌که بداند چرا آمده است و آمدنش بهر چه بود، و به کجا میرود! پس اگر از دیدگاه یک انسان مادی به موضوع بنگریم، زندگی پوچ و بی هدف است.
اما انسان الهی که خدا را قبول دارد و از قرآن پیروی می کند، می‌داند که انسان به این بدن خلاصه نمی‌شود و موجودی دو بُعدی است که جسم مادی اش با مرگ به خاک سپرده می‌شود. و حقیقت انسان آن روح ملکوتی اوست که همان نفخه الهی و از عالم امر است و بدان‌جا بر می‌گردد و با مردن تن از بین نمی رود و جاودانه است. و نیز می داند که خلقت او در این دنیا از روی حکمت بوده و در مرگش هم حکمتی وجود دارد، و اگر از او همان سؤال پرسیده شود پاسخ می دهد: انسان آفریده شده است برای این‌که خدا را بشناسد و مظهر اسماء و صفات الهی، و خلیفه اسماء خدا گردد. و برای این به دنیا آمده تا در زندگی دنیا به معرفت الهی نائل شود و تکامل یابد. و خداوند کریم هدف از خلقت انسان را چنین بیان می کند:
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ
جن و انس را جز براى اين‌كه مرا بپرستند نيافريديم.
که از لیعبدون به لیعرفون تفسیر می شود؛ یعنی برای این‌که انسان خدا را بشناسد و به معرفت الهی و معبود حقیقی دست یابد و عبد شود.
پس خداوند انسان را آفرید تا به معرفت اسماء و صفات الهی نائل شود، و با عبادت پروردگار خویش به تکامل برسد و با این تکامل به هدف نهایی خلقت خود، که بندگی و رسیدن به بهشت و مدینه فاضله است دست یابد. بنابراین؛ خداوند، انسان را برای رسیدن به تکامل و معرفت الهی و بقا و ابدیت آفریده است نه برای فنا و مردن.
یا ایها الناس انا خلقنا و ایاکم للبقاء و لا للفناء لکنکم من دار الی دار تنتقلون
ای مردم! ما شما را برای بقا و ماندگاری خلق کردیم نه برای فنا و نابودی، ولی با مرگ از یک مرحله به مرحله دیگری انتقال می یابید و مرگ مانند پلی است که شما را از عالم دنیا به عالم عقبی- از عالمی به عالم دیگر– انتقال می‌دهد. در حقیقت، مرگ یک نوع تولد است. انسان یک تولد از رحم مادر به عالم دنیا دارد، و یک تولد دیگر به عالم برزخ، که در هنگام مرگ صورت می گیرد، و بعد از آن هم زمانی که از برزخ به قیامت می رود باز یک زندگی دیگر دارد.