مراحل حیات انسان

مراحل حیات انسان
بنابراین زندگی انسان در چهار مرحله خلاصه می‌شود:
منزل اول رحم مادر؛ منزل دوم عالم دنیا؛ منزل سوم عالم برزخ و منزل چهارم عالم قیامت.

منزل اول، رحم مادر
مرحله اول زندگی انسان، مرحله ای است که در رحم مادر است. و این زندگی جنینی نام دارد. در این زندگی انسان مراحل رشد و نمو خود را از اولین لحظه شروع می کند. این تکامل در رحم مادر دارای مدت معینی است که حداکثر نه ماه می باشد، که اگر این مدت به پایان برسد دیگر رحم مادر جایگاه مناسبی برای این جنین نیست و باید از آن محیط خارج شود و به عالم جدیدی به نام دنیا قدم گذارد.
ما این زندگی جنینی را به خاطر نداریم، در این دنیا نیز به اختیار خودمان نیامده ایم. فردی در یک خانواده ثروتمند متولد می شود و دیگری در یک خانواده تهی دست. پس زندگی اول،رحم مادر است که انسان اختیاری در این انتخاب ندارد.

منزل دوم، عالم دنیا
زندگی دوم که پس از تولد اول شروع می شود همان زندگی دنیاست، که انتهای آن هم معلوم نیست؛ یعنی انسان از آن اطلاعی ندارد. ممکن است فردی تنها چند سال عمر کند و در دوران کودکی از دنیا برود و دیگری در سنین جوانی، و فرد دیگری در دوران پیری و فردی هم مانند امام زمان(عج) از عمری بسیار طولانی و با برکت برخوردار باشد.
و گفته شد آمدن انسان در دنیا و حیات دنیوی او، برای تکامل و رشد و عبودیت معبود هستی‌بخش است تا انسانیت خود را شکوفا کند؛ زیرا آدمی استعداد دارد خلیفه خدا و مظهر اسماء و صفات حق گردد.
اما زمانی که عمر این زندگی دنیوی به پایان رسد، روح این انسان به مرحله ای میرسد که دیگر نمیتواند در این دنیای مادی به تکامل خویش ادامه دهد؛ یعنی زمانی که روح، دیگر تحمل این بدن مادی را نداشت و تعلق روح به بدن مادی غیر ممکن شد انسان در ظاهر میمیرد اما در حقیقت با تولدی دیگر وارد عالم دیگری به نام عالم برزخ میشود.

منزل سوم، عالم برزخ
انسان با مردن به فضای بازتر و بالاتری می‌رود؛ مانند زمانی که در رحم مادر بود اگر به او می گفتند که قرار است تو را به دنیا ببرند، قبول نمی کرد و ماندن در رحم مادر را ترجیح می داد؛ زیرا از دنیا و لذت‌های آن بی خبر بود. اگر چه به این جنین می گفتند که در دنیا از این تاریکی نجات می یابی، و در آن‌جا چراغ و ستاره و آفتاب و ماه وجود دارد، اصلا درک نمی کرد چون تنها ظلمات را دیده بود و این امکانات و روشنایی ها برای او غیر قابل تصور بود و باور نمی کرد. ولی همین که به دنیا آمد و دنیا را دید و در آن زندگی کرد به آن عادت کرده و علاقه پیدا می کند، تا جایی که حتی فکر مفارقت دنیا هم او را رنج می‌دهد.
بنابراین در دنیا نیز زمانی فرا می رسد که این روح دیگر نمی تواند به این بدن مادی تعلق داشته باشد(ممکن است این بدن مادی بیمار شده باشد و دیگر نمی تواند برای این روح سازگار باشد و یا این که خداوند عمر این فرد را همین اندازه قرار داده است.) از این رو با مفارقت روح از بدن در ظاهر انسان می میرد، اما در حقیقت تولدی دیگر می یابد و وارد عالم دیگری  به نام عالم برزخ می شود. در عالم برزخ یک نوع زندگی است که از این زندگی دنیا بسیار بالاتر و وسیع‌تر است.
در آن‌جا هم نوعی زندگی است که انسان خودش آن را انتخاب کرده است، بر خلاف زندگی دنیا که خودش در انتخاب آن سهمی نداشت؛ یعنی زمانی که به دنیا آمد، از خود هیچ اختیاری نداشت اما حالا با اعمال خود انتخاب می کند که بعد از این زندگی دنیا چگونه حیاتی داشته باشد؛ زیرا برزخ برای اشخاص به صورت‌های مختلف تجلی می یابد، یا باغی است از بهشت و یا حفره ای از جهنم، بستگی دارد که چه اعمالی را برای خود فرستاده باشد.
پس عالم برزخ یک زندگی مثل زندگی دنیا است؛ اما وسیع تر و پیچیده تر. و انسان از مرحله دنیا که گذشت وارد مرحله سوم یعنی عالم برزخ می‌شود.

منزل چهارم، قیامت