رسيدن به هدف خلقت، يعني مصونيت از عذاب

📝رسيدن به هدف خلقت،
يعني مصونيت از عذاب

🌷اگر آنچه را که هدف خلقت ماست، انجام داديم، به هدف رسيده ­ايم
و ديگر مصونيّت پيدا مي­کنيم.

🌷 وقتي هدف، بندگي خداست،
با رسيدن به اين هدف، ديگر چه نقصي در کارست؟
🌷 با رسيدن به اين هدف، انسان در يک حصن حصيني قرار مي­گيرد.

🌷پس کلمه توحيد، توجّه به اين نکته است که جز الله کسي قابل پرستش نيست؛

🙏يعني فقط بايد او را پرستش کرد.

🌷 وقتي گفتيم:
فقط بايد او را پرستش کرد،
يعني راه ما در عمل هم بايد راه پرستش خدا باشد؛

🌷يعني بايد مصداق
«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ» شويم.

🌷در اين صورت ديگر هيچ خطري در کار نيست.

👈خطرها وقتي انسان را تهديد مي­کنند که در بين راه منحرف شود؛
امّا وقتي راه را درست طي کرد و به مقصد رسيد، ديگر خطري نيست.

🌷پس کلمه
«لا اله الا الله»، يک حصن و دژ مستحکمي است که هيچ خطري آن را تهديد نمي­کند.
کسي که وارد اين دژ شود، امنيت دارد و ديگر شياطين نمي­توانند خطري را متوجّه او کنند:
«لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِي فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ مِنْ عَذَابِي‏».
حال که گفتيم:
کلمه توحيد، کلمه نجات، کلمه اخلاص و کلمه سعادت است،

⁉ آيا معناي آن اين است که همين که با زبان بگوييم: «لا اله الا الله»، کافي است؟
اگر کافي بود، بسياري از افراد بايد وارد حصن خدا مي­شدند.
همه منافقين هم
«لا اله الا الله» مي­گفتند و نماز هم مي­خواندند.

👈افرادي مثل معاويه، صدام و … هم اين کلمه را مي­گفتند.
👈 اگر صرف گفتن، کافي باشد، کار خيلي آسان است؛
در اين صورت آفريدن چنين عالمي که با يک کلمه همه مشکلات آن حل مي­شود، کاري عبث است.

👈بديهي است که اين­گونه نيست؛
بلکه هم محتواي اين کلمه و هم لوازم عملي آن منظور است.
🌷 بايد اعتقادي باشد که در عمل مجسم شود.
امّا چه اعتقادي مقصود است؟

🌷توحيد يعني
توحيد در خالقيت
و ربوبيت تکويني و تشريعي

✍آری برای رسیدن باین معارف و توحید
باید وقت گذاشت
باید تلاش کرد

🌷و با عبادت این معرفت توحیدی را آبیاری کرد.