پیام ها:

پیام ها:
۱ـ آزمایش انسان، بر اساس آگاهی و آزادی است:
آگاهی به واسطه چشم و گوش و عقل و فطرت درونی و هدایت بیرونی؛ و آزادی بر مبنای اختیار که به تمام انسان ها داده شده است: «نبتلیه…سمیعاً بصیراً ، هدیناه…امّا شاکراً و امّا کفوراً»
۲ـ خداوند، حجت را بر انسان تمام کرده است. «انّا هدیناه السبیل».
۳ـ راه درست، یکی بیش نیست. «انّا هدیناه السبیل» (کلمه «سبیل» مفرد است).
۴ـ هدایت، نعمتی در خور سپاس است. «انّا هدیناه السبیل امّا شاکراً» (پیمودن راه دین، شکر الهی و انحراف از آن، کفران و ناسپاسی است.).
۵ـ کسانی که هدایت انبیا را نپذیرند، بالاترین مرحله از کفر را مرتکب شده اند . (به جای آنکه بگوید «امّا کافراً»، فرمود: «امّا شاکراً و امّا کفوراً» . زیرا «کفور» اوج کفر است.).
۶ـ هر کس شاکر نباشد، کفور است، راه سوّمی وجود ندارد. «امّا شاکراً و امّا کفوراً».
۷ـ در نربیت انسان، نقش هشدار، بیش از بشارت است. (لذا قرآن ابتدا هشدار می دهد و سپس بشارت .) «انّا اعتدنا للکافرین…».
۸ـ کیفرهای الهی دارای ملاک و معیارند. «انّا اعتدنا للکافرین سلاسل و اغلالاً و سعیراً».
۹ـ هر انتخابی ، سرانجام خود را به دنبال دارد. کفر، دوزخ را ، و شکر، بهشت را «امّا شاکراً و امّا کفوراً…انّا اعتدنا للکافرین…انّ الابرار…»