نیکوکاران ازنسیم الطاف الهی محظوظ و شادمان و مسرورند

نیکوکاران ازنسیم الطاف الهی محظوظ و شادمان و مسرورند
*قابل توجه اینکه : در میان نعمتهای فراوان بهشتی که در این سوره آمده اولین نعمت «شراب طهور معطر خاصی» ذکر شده ، و این شاید به خاطر آنستکه پس از فراغ از محشر در نخستین گام که در بهشت می نهند با نوشیدن از این شراب هر گونه اندوه ناراحتی و نا خالصی را از درون جان خود می شویند ، و سرمست از عشق حق به استفاده از سایر مواهب بهشتی می پردازند .^*
سپس به سرچشمه ای که این جام شراب طهور از آن پر می شود اشاره می کند و می افزاید:
عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَها تَفْجِيراً (۶)
چشمه‏اى كه بندگان خاص خدا از آن مى‏نوشند، و از هر جا بخواهند آن را جارى مى‏سازند.
*«تفجیرا» آب راندن و جریان دادن آن از روی قدرت و شدت ، و آن جام از چشمه‏اى است كه همواره بندگان خدا از آن مى‏نوشند و آن را به دلخواهشان هرگونه كه بخواهند جارى مى‏نمايند .
اضافه کردن عباد را به الله اضافه تشریفیه است . و اشاره باینکه شراب کافوری چشمه ای است که بشدت جریان دارد و کاسه ئی از آن نصیب کسانی استکه بمقام عبودیت و بندگی فائض گردیده و آنها مخصوص می باشند که از مقامات گذشته و به مقامی رسیده اند که « العبد و ما فی یده کان لمولاء نصب العین» آنان گردیده و خود و هر چه را می نگرند از او و قائم باو میدانند .
و در تفسیر روح البیان از تاویلات نجمیه چنین نقل می کند که ابرار اشاره به بندگان خالص است که مخصوص باسم اعظم اند که شامل تمامی «اسماء الله » می باشند و آنها کسانی هستند که پروردگارشان آنان را سیراب گردانیده و تجلی یافته اند باسم «باسط» که بانان چشانده از کاسه محبت شراب طهور عشق که ممزوج گردیده به کافور برد یقین که جاری گردانیده در نهرهای ارواح و اسرار آنها و قلبهای آنها پر گردیده از زیادتی رحمت و شمول نعمت . پایان ^.
عارفان که جام حق نوشیده اند / رازها دانسته و پوشیده اند.
هر که را اصرار حق آموختند / مهر کردند و دهانش دوختند.(مولوی)