زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
آیات ۷ تا ۱۲ در آیات گذشته پس از آنکه انسانها را به دو گروه «شکور» و «کفور» یا «شکر گذار» و « کفران کننده» تقسیم می کند، سپس اشاره ای به مجازات و کیفر سخت کفران کننده گان آمده است، و بعد به سراغ پاداشهای شکر گذاران و ابرار (نیکان و پاکان) میرود و به نکاتی در این زمینه یاد آوری می کند. و در آیات بعد، به ذکر اوصاف و اعمال ابرار و عبادالله پرداخته و می فرماید:. يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا ﴿٧﴾ وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا ﴿٨﴾ إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا ﴿٩﴾ إِنَّا نَخَافُ مِنْ رَبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا ﴿١٠﴾ فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَٰلِكَ الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا ﴿١١﴾ وَجَزَاهُمْ بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِيرًا . [همانان كه] همواره نذرشان را وفا مىكنند ، و از روزى كه آسيب و گزندش گسترده است مىترسند ،«۷» و غذا را در عين دوست داشتنش ، به مسكين و يتيم و اسير انفاق مىكنند .«۸» [و مىگويند : [ ما شما را فقط براى خشنودى خدا اطعام مىكنيم و انتظار هيچ پاداش و سپاسى را از شما نداريم .«۹» ما از پروردگارمان در روزى كه روز عبوس و بسيار هولناكى است مىترسيم .«۱۰» پس خدا نگهدار آنان از آسيب و گزند آن روز است و شادابى و شادمانى به آنان عطا مىكند .«۱۱» و آنان را براى اينكه] در برابر تكاليف دينى و حوادث روزگار] شكيبايى ورزيدند ، بهشتى [عنبرسرشت] و لباسى ابريشمين پاداش مىدهد .
اوصاف ابرار
خلاصه اینکه در آیات بعد به ذکر اعمال و اوصافی که «ابرار» و «عبادالله» دارند پرداخته و با ذکر پنج وصف دلیل استحقاق آنها را نسبت به این همه نعمتهای بی نظیر توضیح می دهد.
يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا ﴿٧﴾
[همانان كه] همواره نذرشان را وفا مىكنند ، و از روزى كه آسيب و گزندش گسترده است مىترسند ،«۷»
۱ـ «آنها به نذر خود وفا می کنند». يُوفُونَ بِالنَّذْرِ
۲ ـ «و از روزی که عذاب و شرّ آن گسترده است بیمناکند». وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا ﴿٧﴾
در مقام بعضی از مصادیق «برّ» بر آمده که ابرار و نیکوکاران متصف بصفاتی می باشند:
اول نذر : هرگاه نذری کردند بنذر خود وفا می کردند . و از اوصاف ابرار این است که «یخافون» ترسناکند از روزی که عذاب آن گسترده است بیمناکند .
«مستطیرا» بمعنی گسترده و پراکنده است و اشاره به عذابهای گوناگون و وسیع آن روز عظیم است
جمله «یوفون» و «یخافون» و جمله های بعد از آن بصورت فعل مضارع آمده نشان می دهد که این برنامه مستمر و همیشگی آنان است. و البته چون در شآن نزول گفته شد ، که مصدق اتم و اکمل این آیات ، علی(ع) و حضرت زهرا (س) و فرزندان آنها حسنین(ع) هستند، که سه روز با آب افطار کردند و قلب آنان از خوف خدا و قیامت مالامال بود.
ترس آنان از آن روز، اشاره به ایمان به مسئله معاد و احساس مسئولیت شدید در برابر فرمان الهی است.
و اثر این ایمان در اعمالشان کاملاً نمایان است. بهر حال آنان وقتی به نذر خود که بر خودشان واجب کرده اند وفا می کنند بطریق اولی واجبات الهی را محترم شمرده و در انجام آن می کوشند.