زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
پیام ها
*اگر به فکر نام و شهرت نباشید، خداوند نامتان را جاودانه می کند. کاری که اهل بیت کردند، ارزش مادی فراوانی نداشت ولی چون خالصانه بود، خداوند آن را ماندگار ساخت.
*در این آیه کلمات مسکین و یتیم و اسیر به صورت نکره آمده تا بگوید: در اطعام نباید گزینش کرد، بلکه به هر کس که بود انفاق کنید.
*پروین اعتصامی در باره اخلاص در انفاق می گوید:
بزرگی داد یک درهم گدا را / که هنگام دعا یاد آر ما را
یکی خندید و گفت این درهم خُرد / نمی ارزد این بیع و شری را
مکن هرگز به طاعت خود نمایی / حجاب دل مکن روی و ریا را
تو نیکی کن به مسکین و تهی دست / که نیکی خود سبب گردد دعا را
به وقت بخشش و انفاق پروین / نباید داشت در دل جز خدا را
*خوف از خداوند، به معنای خوف از مقام اوست. چنانکه در جای دیگر می فرماید: «و لمن خاف مقام ربّه»
پیام ها
۱ـ کمال واقعی زمانی است که نیکی در انسان نهادینه شود. (تمام کمالات با فعل مضارع که نشانه استمرار فعل است، آمده شده «یوفون، یخافون، یطعمون، و…».
۲ـ اطعام و انفاق زمانی ارزش بیشتر دارد که شیء انفاق شده مورد نیاز و علاقه انسان باشد.«یطمعون الطعام علی حبه».
۳ـ اطعام ، زمانی ارزش بیشتری دارد که از خود و با دست خود باشد. «نطعمکم».
۴ـ کمکی ارزش دارد که خالصانه و به دور از منّت و انتظاری باشد. «نطعمکم لوجه الله».
۵ـ آنچه به عمل ارزش می دهد، انگیزه خالصانه و اخلاص در عمل است. «نطعمکم لوجه الله لا نرید منکم جزاء و لا شکوراً».
۶ـ نیکان، نه تنها با زبان در خواست تشکر ندارند ، بلکه در دل هم فکر تمجید و تشکر نیستند. «لا نرید…شکورا».
۷ـ گرچه ابرار انتظار پاداش ندارند، ولی مردم نباید بی تفاوت باشند. در آیه ۲۵ سوره قصص می خوانیم: حضرت شعیب دخترانش را فرستاد تا پاداش سقّایی و آب دادن حضرت موسی را بپردازد. «انّ ابی یدعوک لیجزیک اجر ما سقیت».
۸ـ گذشتن از پاداش، به تنهایی نشانه اخلاص نیست، بلکه گذشتن از تمجید و تشکر نیز لازم است. «لا نرید منکم جزاء و لا شکورا» .
۹ـ وفای به نذر واجب است؛ و کسی که به نذر خود وفا نکند ، از قهر الهی بترسد. «یوفون بالنذر و یخافون یوماً».
۱۰ـ فقط از قهر خدا باید ترسید، نه از مردم.«نخاف من ربّنا».
۱۱ـ داشتن انگیزه الهی، منافات با شوق به ثواب و یا خوف از عقاب ندارد، زیرا ثواب و عقاب نیز از خداست.«لوجه الله…انّا نخاف من ربّنا یوماً عبوساً».
۱۲ـ در قیامت، نه تنها مردم عبوسند، بلکه روز عبوس است. «یوماً عبوساً».
۱۳ـ برای فرار از آن روز عبوس، امروز در برابر مسکین و یتیم و اسیر، عبوس نکنید. «نخاف من ربنا یوماً عبوساً»