تفسیر عرفانی

تفسیر عرفانی

چنانچه تجربه شده ، «مزاج کافور» سرد و خنک است و «مزاج زنجبیل» گرم و حرارت می افزاید ؛ و چون در آشامیدن این دو گیاه لذت و کیفیتی در ذائقه پدید نمی گردد ، در صورتیکه این آیات در مقام لذائذ و محفوظات اهل بهشت است ، پس ممکن است توجیه آیات گفته شود :.
در این سه نوع مشروب در آیات ، اشاره به سه مقام از مقامات روحانی ابرار و نیکوکاران دارد که وقتی انسان به تمام معنی نیکوکار گردید خداوند قلب او را ، اولاً به برد کافوری که اشاره به اطمینان نفسانی و یقین ثابتی است که دیگر هیچ تزلزلی و شکّی در آن راه ندارد و اضطراب او را که بر اثر عدم اطمینان نفسانی پدید گردیده به مرتبه تمکّن و ثبوت میرساند . .
چنانکه در شأن آنها فرموده:
« إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ﴿٥٤﴾ فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ ﴿٥٥﴾ قمر
محققاً پرهیزکاران در بهشت ها و [کنار] نهرهایند «۵۴» در جایگاه و نشیمنگاه صدق نزد فرمانروایی نیرومند و پادشاه با اقتدار و متمکن و متمرکز گردیده اند.
آری آثر و نتیجه ایمان حقیقی و تقوی هرگاه ملکه نفسانی گردید و به حد کمال رسید، چنین است که انسان نزد حق تعالی مقام عندیت می یابد مثل ملائکه مقرّبین که مقام عندیت دارند .
و پس از آنکه یقین او به مرتبه اطمینان قلبی رسید ، در قلب او محبت به مقام الوهیت تولید می گردد ، و محبت وقتی شدت نمود «عشق» تولید می گردد. و وقتی «آتش عشق» در قلب عاشق شعله ور گردید که اشاره به آن «شراب زنجبیل» نموده ، و حرارت وقتی افزوده گردید آن آتش و حرارت را به «ماء طهور» خاموش می گرداند که اگر به آب رحمت عشق را تسکین نمی داد ، دل و قلب عاشق از آن آتش سوخته می گردید .
و آن آب رحمتی است که هرگاه انسان کاملی از آن قطره ئی به ذائقه جانش رسید ، از هر غل و غشی پاک می گردد و لایق قرب الهی ^{، و در مقام مقرّبین منزل می گزیند .}