الله اسم جامع و اعظم الهي است

۱ ـ «الله»
«الله» : برترین نام خداوند است که دارای همه کمالات وجودی است.
«الله» برترین و زیباترین و افضل ترین نام از نام های ذات مقدس است.
«الله» اسم ذاتی که جامع همه کمالات است.
«الله» لفظ جلاله است .
«الله» معبود همه موجودات هستی است .

تمام اسماء الهیه در نام «الله» خلاصه شده است

*نام «الله» مخصوص ذات اقدس واجب الوجود است که مستجمع جمیع صفات کمالیه میباشد.
تمام اسماء و صفات حسنی در لفظ «الله» مندرج است و لذا آنرا اسم اعظم و اکبر شمرده اند.
اگر خوب در اسماء خدایتعالی توجه شود: خواهیم در یافت که هر نامی از نامهای او از صفتی شکافته شده چون «علیم از علم» و «قدیر از قدرت» و «رحیم از رحمت» و یا بر کرداری نهاده شده، چون «صانع از صنع» و «خالق از خلق» و «باسط از بسط». ولی این نام حقیقی «الله» نه بر کردار نهاده شده و نه از صفت شکافته، و بناء همه نامها است.
همچنانکه در قرآن مجید مشهور است، جائی گوید: «الله، غفور» است، و جائی گوید:
«الله، سمیع» است، و جائی گوید: «الله، لطیف و خبیر» است، و همچنین جملات دیگر که «الله» را بنا نهاده و اوصاف را بر او بسته است.

کسانی که تعالیم اسماء را در مورد انسان،اسماء حق تبارک و تعالی دانسته اند به این امر نیز اعتراف دارند که یگانه موجودی که مظهر همه اسماء و صفات حق واقع می شود ، انسان است ،هیچ نوعی از مخلوقات صلاحیت ندارد که مظهر همه اسماء و صفات حق واقع شود .
فرشتگان اگرچه از مقربان درگاه حق شناخته می شوند ولی تنها مظهر اسم «سبوح و قدوس و سلام ” و امثال آن بوده و مظهریت همه اسمای حق را دارا نیستند .
حیوانات نیز مظهر اسم “بصیر و سمیع و حی و قدیر” و مانند آن بوده و از صلاحیت مظهریت نسبت به همه اسماء محروم می باشند.
در مورد شیاطین نیز می توان گفت از مظهریت اسم “مُضل،متکبر و عزیز” و مانند آن برخوردارند ولی صلاحیت مظهر بودن برای سایر اسماء و صفات را ندارند.
انسان هیکل توحید و مظهر جامع بوده و آیینه سر تا پای نمایی است که هم اصول اسماء و هم فروع آن را حکایت می کند. این موجود تحت اسم الله واقع شده و مجلای صفات جلال و جمال شناخته می شود. .

نکته ای قابل تأمل

در جهان خارج هر اتفاقی می‌افتد، از شروع جهان ، همه تقدیرات، احکام تکوینی و تشریعی، پایان کار جهان و انسان ها، احوالات قیامت و بهشت و دوزخ ، همه مربوط به اسما و صفات خداست و همه این اتفاقات آیاتی برای شناخت خداست و تفصیل این مطالب را می‌توان در احادیث یافت.
*از روایات بدست می آید که: اسامی خدایتعالی هر یک دارای معنای کامل و مخصوصی است که در تحت نام شریف (الله) قرار دارد، و هر نامی از نامهای باریتعالی که خوانده می شود باید توجه داشت که معنای آن همان حقیقت ذات واجب الوجود است که در نام (الله) مستتر است. همچنانکه مصداق آیه شریفه: سوره ۱۷ آیه ۱۱۰ که می فرماید:
«قل ادعوا الله او ادعوا الرحمن ایّاً ما تدعوا فله الاسماء الحسنی…..» این معنا را خوب می رساند چه خدا را بنام “الله و چه بنام رحمن” بخوانید هر دو لفظ “ذات واحد” است، بلکه اشاره بر این است که هر نامی از نامهای نیکوی او حکم “ذات واحد” دارد.
پس اینکه معصوم متوسل به تمام صفات و«اللهم انی اسئلک باسمائک کلها» اسماء الهی شده است. در واقع متوسل به یک حقیقت شده است که آن «تنها ذات واجب الوجود» است.