۱۵ـ «یا غافر الخطیئات » (ای پوشاننده و بر طرف کننده خطاها).

توضیح اینکه «غفران» یعنی «ستر» پوشانیدن . قرآن کریم خطا و گناه را به دو دسته تقسیم می کند: «وَذَرُوا ظَاهِرَ الْإِثْمِ وَبَاطِنَهُ »ۚ (و گناه را رها کنید چه ظاهریش را و چه باطنیش را).
و خطیئه از نظر اعمال بر دو نوع است.
۱ـ اعمالی که به اصل شرع، خطا محسوب می شود مانند (شرب خمر)
۲ـ اعمالی که با نیت خطا و غیر الهی انجام می گیرد مانند (خوردن غذا به نیت قوت گرفتن برای انجام معصیت).
و از نظر چگونگی نیز بر دو نوع است.
۱ـ خطای جوارح، یا کبیره است مانند قتل نفس و غیره؛ و یا صغیره مانند نداشتن حجاب و غیره .
۲ ـ خطای قلب ، یا کبیره است مانند شرک، و حسد و غیره، یا صغیره مانند جهل و سوءظن.

توضیح اینکه علماء ، گناهان کبیره و صغیره و طبقه بندی آنها را شاید به ۱۰ گونه تعبیر کرده‌اند چون احادیث مختلفی در این باره وجود دارد . و این شاید ما را به این نتیجه برساند که انسان باید از همه آنها پرهیز نماید.
و اهمیت این مطلب شهید دستغیب (ره) را بر آن داشت که به جای رساله عملیه کتاب گناهان کبیره را تألیف نمودند که می‌توان برای تفصیل مطلب به آن مراجعه کرد و جزئیات بیشتر را هر کسی باید از مراجع تقلید خود سوال کند یا احتیاط کند.

 «یا غافر الخطیئات »

اسم مبارک یا «غافر الخطیئات» اسم بسیار امیدوارکننده‌ای برای خلق است . اگر غافریت حق نبود، سیئات و خطیئات به ما اجازه بازگشت به صراط مستقیم نمی‌داد. انحراف از صراط المستقیم، ولو به قدمی، گمراهی عظیمی است که نهایتاً منجر به تبعید شدن از صراط حق به نهایت درجه می شود.
«غافریت» حق متعال باعث پوشیده شدن خطیئات مؤمنین می شود.
این غفران، و خلق را زیر پوشش غافریت خود گرفتن باعث شده است که مومنینی بر صراط بمانند، و الا هیچ کس در صراط نمی ماند. چون کیست که خطیئه نداشته باشد؟

 تقصیرها و قصورها

همه خطیئه دارند، منتها خطیئات هر کسی به نسبت خودش است. انبیای عظام و اولیای بزرگ هم خطیئه داشتند. بلکه برای آنان ترک اولی باشد نه خطیئه به معنایی که می فهمیم.
بعضی از خطیئات تقصیرات و بعضی قصورات است.
خطیئات تا ‌یک مرحله ای قصور است ولی به عالم تشریح که می رسد اسمشان می شود تقصیرات. مثلاً نسیان خودش یک خطاست . ـ چرا یادت رفت و فراموش کردی ؟ این یک خطیئه است. لکن تقصیر نیست ؛ قصور است.
ولی وقتی خطیئات از کانال علم و اراده ما می‌گذرد؛ به آنها می‌گویند تقصیرات. در حقیقت تقصیرات و قصورات همه شان قصور است، منتها قصوراتی را که از مجرای علم و اراده ما می‌گذرد و ما با علم و اراده در آنها کوتاهی میکنیم رسما بر گردنمان می گذارند و از ما مطالبه می‌کنند.

خطیئه حتماً باید از خلائی پیدا شود چرا که تا نقصی در ذات انسان نباشد؛ خطیئه و اشتباه بیرون از انسان دیده نمی‌شود . نقاط ضعفی است که خطیئات از آن پیدا می‌شود.
کسی خالی از قصورهایی که زاینده و منشأ خطیئات اند نیست. غیر از ذات مبارک حضرت خداوند حق که هیچ خلائی ندارد تا از آن خطیئه نشو و نما کند مابقی خالی از خلأ نیستند
یا غافر الخطایا ، اگر تو ما را نبخشی چه می شویم؟ برای تو چه می شود هیچ چیز؛ ولی ما نابود می شویم، ما بیچاره می شویم ،ای خدا ما را ببخش ،هر خطایی و هر تقصیری که کردیم از جهل و نادانی بوده است. خدایا ببخش که تو بخشنده مهربانی یا غافر الخطایا.