ضررهای اخلاقی موسیقی

ضررهای اخلاقی موسیقی
آیا جای گفتگو است که یکی از عوامل انحطاط اخلاقی همین ترانه ها و تصنیفها است و آیا نوارهای فریبنده و تحریک آمیز موسیقی به شیوع فساد و اعمال دور از عفت دست نمی زند؟
و آواز گرم زنان و دختران توام با آّهنگهای شهوت انگیز و موسیقی ، روح عشقبازی را در جوانان ایجاد نمی کند؟ وانگهی آیا قلبی که مملو از نغمه های شهوت انگیز و نوارهای عاشقانه گردید در آن جایگاهی برای یاد خدا می ماند؟ .
آیا دلی که در آوازهای عاشقانه و ارتعاس امواج موسیقی غرق گردید می تواند به فکر بی نوایان و درماندگان باشد؟ اصولاْ‌ باید دید که لوازم و مناسبات مجالس موسیقی چیست؟ و زیر و بم های موسیقی و ارتعاشات مختلف آن چه تقاضائی دارد، جز این است که دانس و رقص، و اختلاط زنان و مردان و دختران و پسران و شراب و الکل را به دنبال دارد؟ آیا چیزی که آفریننده این عوامل سوء اخلاقی باشد می تواند در یک شریعت آسمانی حلال باشد؟
نتیجه اینکه : آهنگهای موسیقی، هم آثار زیانبخش تخدیر اعصاب را دارد و هم از نظر اخلاقی یک سلسله شهوت را در انسان زنده می کند.
*خلاصه «لهوالحدیث» مفهوم وسیع و گسترده ای دارد که هر گونه سخنان یا آهنگهای سرگرم کننده و غفلت زا را که انسان را به بیهودگی یا گمراهی می کشاند در بر می گیرد.
خواه از قبیل (غنا) و الحان و آّهنگهای شهوت انگیز و هوس انگیز باشد ، و خواه سخنانی که نه از طریق آهنگ، بلکه از طریق محتوی انسان را به بیهودگی و فساد سوق می دهد. یا از هر دو طریق مانند بعضی نوارها که هم آهنگش گمراه کننده است و هم کلماتش.
یا مانند داستانهای خرافی و اساطیر که سبب انحراف مردم از (صراط مستقیم) است و یا سخنان سخریه آمیزی که به منظور محو حق و تضعیف پاره های ایمان مطرح می شود. مانند سخنان ابوجهل که آیات الهی را به باد استهزا می گرفت.
به هر حال لهو الحدیث. معنای گسترده ای دارد که همه اینها و مانند آن را فرا می گیرد.
احادیثی از اهل بیت رسیده که بیانگر وسعت مفهوم این کلمه است.
امام صادق علیه السلام می فرماید: «الغناء مجلس لا ینظر الله الی اهله، و هو مما قال الله عزوجل.«و من الناس من یشتری لهو الحدیث لیضل عن سبیل الله». مجلس غنا و خوانندگی لهو و باطل، مجلسی است که خدا به اهل آن نمی نگرد (و آنها را مشمول لطفش قرار نمی دهد) و این مصداق همان چیزی است که خداوند عزوجل می فرماید: بعضی از مردم هستند که سخنان بیهوده خریداری می کنند که مردم را از راه خدا گمراه سازند.
هدف همان لهو و بیهودگی است و سخن وسیله ای برای رسیدن به آن است (لیضل عن سبیل الله) هم گمراهی اعتقادی مانند ابوجهل و …. و هم منحرف ساختن اخلاقی (غنا) بغیر علم- اشاره به این است که این گروه گمراه و منحرف حتی به مذهب باطل خود ایمان ندارند. بلکه صرفاْ‌ از جهل و تقلیدهای کورکورانه پیروی می کنند.
آنها جاهلانی هستند که دیگران را نیز به جهل و نادانی خود گرفتار می سازند. به تعبیر دیگر. مردم نادان و جاهل و بی خبر را ناآگاهانه به وادی انحراف و باطل می کشانند.
این بیخبران گاه از این هم فراتر می روند. یعنی تنها به جنبه های سرگرمی و غافل کننده این مسائل قانع نمی شوند. بلکه سخنان لهو و بیهوده خود را وسیله ای برای استهزاء و سخریه آیات الهی قرار می دهند که اشاره فرموده و یتخدها هزواْ‌ « أُوْلَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ ».
«اولئک» اشاره به همان مردمانی است که عملشان چنین است که سخنان لهو، حکایات بیهوده، و سخنان خرافاتی، و آلات لهو و غنا را می خرند و با آن مردم را سرگرم نموده و از طریق حق و استماع قرآن باز می دارند و برای آنها عذاب خوار کننده ای آماده شده.
و مصداق کامل لهو الحدیث در این زمان که بین مردم دائر گردیده از داستانها دروغ که مجله های بی اساس که پر از خرافات و افسانه است و روزانه چقدر منتشر می شود. و بین مسلمانان مصداق دیگرش. تلویزیون،‌ سینما، رادیو، نوارهای موسیقی است، اما توصیف عذاب به (مهین) خوار کننده و اهانت بار به خاطر آنست که جریمه باید مانند جرم باشد.
آنها نسبت به آیات الهی توهین کردند خداوند هم برای آنها مجازاتی تعیین کرده که علاوه بر دردناک بودن توهین آور نیز می باشد.
در آیه بعد می فرماید:
« وَإِذَا تُتْلَی عَلَیْهِ آیَاتُنَا وَلَّی مُسْتَکْبِرًا کَأَن لَّمْ یَسْمَعْهَا کَأَنَّ فِی أُذُنَیْهِ وَقْرًا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ»
در این آیه عکس العمل این گروه را درباره آیات الهی به عکس آنها که راجع به لهوالحدیث بود و میفرماید : هنگامی که آیات ما بر آنها خوانده می شود مستکبرانه روی می گردانند گوئی آیات ما را نشنیده، گوئی اصلاْ‌ گوشهایش سنگین است. اصلاْ‌ هیچ سخنی را نمی شنود.
در این آیه برای آنها که به دنبال سخنان باطل می رود. ۴ صفت نکوهیده بیان می نماید.
۱ – چنین کسی علم به تجارت ندارد قوله تعالی «فما ربحت تجارتهم» زیرا که حق را به باطل و هدایت را به گمراهی فروخته وقتی آیات الهی بر وی خوانده می شود از روی تکبّر پشت می کند و بی اعتنائی می کند.
مثل کسی وانمود می کند که اصلاْ نشنیده گویا در دو گوش او سنگینی و ثقالت است.
و در نتیجه می فرماید : « فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ». خطاب به رسولش نموده که چنین آدمی را بشارت بده، به عذاب دردناک؛ آری انسان خودش با اعمال و کردار ناشایست خود عذاب سخت جهنم را بر خود مهیا می گرداند. و خود را از فیوضات و رحمتهای غیر متناهی حق تعالی محروم می گرداند.
اینها نه فقط به خاطر مزاحمت با منافع دنیوی و هوسهایشان رویگردانند بلکه پا فراتر نهاده و نیز استکبار و تکبر در برابر خدا و آیات خدا که بزرگترین گناه است در عمل او نیز وجود دارد، جزای چنین افرادی نیز متناسب اعمالشان است همانگونه که عملشان برای اهل حق درد آور بود. خداوند مجازاتشان را نیز درد آور قرار داده، و به عذاب الیمشان گرفتار می سازد.