جز خدا کسی شایسته عبادت نیست

جز خدا کسی شایسته عبادت نیست
خداوند در اولین آیه چهار موضوع را یاد آور می شود که هر یک حاکی از قدرت بی پایان و کمال نامحدود او است. و در عین حال یادآور نعمت های بیکران اوست.
از این جهت در آیه بعدی نتیجه می گیرد که جز او کسی شایسته عبادت و پرستش نیست.
چون یکی از مظاهر قدرت خداوند وجود حیات و زندگی در روی زمین است ، و در دل دریاها.
دابه در لغت عرب به جنبنده می گویند که در نتیجه با حی و زنده مساوی و برابر است پیدایش حیات بر روی زمین در گرو شرایط بی شماری است که فقدان یکی از آنها زندگی را غیر ممکن می کند.
استقرار حیات در روی زمین بر اثر حرارت متناسبی است که از خورشید به زمین می رسد. اگر فاصله زمین تا خورشید دو برابر کنونی بود که از خورشید به زمین می رسد.
به حرارت کنونی تنزل می کرد و سرعت حرکت بر مدار آن نصف می شد و طول مدت زمستان دو برابر می گردید و همه موجودات را یخ می زد.
تنظیم این شرائط به این شکل گواه بر دخالت تدبیر کلی در نظام آفرینش می باشد. و ممکن نیست تصادفی باشد. پس عبادت و پرستش شایسته آن ذات بی کران با کمال است که خالق جهان و جهانیان می باشد. نه موجوداتی که توانائی آفریدن چیزی را ندارند و خود مخلوق هستند