چگونه لقمان به این مقام رسید

چگونه لقمان به این مقام رسید
فرمود: ۳ خصلت مرا به این مقام رسانید.
صدق الحدیث، و اداء الامانه، و ترک ما لا یُعنینی» یعنی راستگوئی، پس دادن امانت، و ترک آنچه به من مربوط نیست و اعراض از کارهای بیهوده، از نظر یک مرد الهی روشن است که بندگی و پیروی از اصول اخلاقی، و دوری از گناهان، و پرهیز از معاصی و خلافکاری، روح و روان انسانی را جلا می بخشد و ذهن او را برای درک حقایق و واقعیات آماده می سازد.
یک انسان مادی نمی تواند این را قبول کند. اما شخص خداشناس که به ماوراء طبیعت ایمان دارد و این عالم و ما یکون را زیر تدبیر خداوند می داند ، به آسانی این مطلب را تصدیق می کند، که بندگی و پیروی و امر خدا و مخالفت با شهوات و دوری از گناهان می تواند روح را برای درک حقایق و فهم مسائل پیچیده کمک کرده و راهنمائی کند.
همان طور که قرآن می گوید: « الَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا » (کسانی که به خاطر ما با هوسها و سایر مشکلات می جنگند، ما آنها را بر راههای خود هدایت می کنیم).
در حدیث دیگر. اگر کسی چهل شبانه روز خود را برای خدا پاک و خالص گرداند چشمه های علم و دانش را از قلب او به زبان او جاری می کند.
«من اخلص لله عزوجل اربعین صباحاْ‌ جرت ینابیع الحکمه من فمه و لسانه »
پس بنابر این روایات نباید تعجب کرد که لقمان مراتب علمی و اخلاقی خود را از طریق بندگی حقیقی، ترک گناه، و فرمانبرداری بدست آورد.
فکر می کرد- فکر چراغی است که تاریکیها را از بین می برد و با دانشمندان می نشست پس نتیجه گرفته می شود که او پیامبر نبود بلکه مردی بود وارسته و مهذب که در میدان مبارزة با هوای نفس پیروز شد، و خداوند نیز چشمه های علم و حکمت را در قلب او گشوده بود. در عظمت مقام او همین بس که خداوند اندرزهای او را در کنار سخنان خود قرار داده و در لابلای آیات قرآن ذکر کرده است.
آری هنگامی که قلب انسان بر اثر پاکی و تقوی به نور حکمت روشن گردید، سخنان الهی بر زبانش جاری می شود و همان می گوید که خدا می گوید، و آن گونه فکر می کند که خدا می پسندد. و با این توضیح خداوند می فرماید:
« وَلَقَدْ آتَیْنَا لُقْمَانَ الْحِکْمَةَ أَنِ اشْکُرْ لِلَّهِ وَمَن یَشْکُرْ فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ حَمِیدٌ ^»
ما به لقمان حکمت دادیم، و به او گفتیم که برای خدا شکر گزاری کن چرا که هر کس شکر نعمت او را ادا کند به سود خویش شکر کرده، و هر کس کفران کند زیانی به خدا نمی رساند، چرا که خداوند، بی نیاز و ستوده است.