درسها وپیا مهای عاشورا/این عبرت قابل تامل است

درسها وپیا مهای عاشورا:
عاشورا: بما درس میدهد که باید دین را شناخت وعقیده صحیح را در جان خود تثبیت کرد.
عاشورا بما درس میدهد که باید برای حفظ دین فداکاری کرد.
عاشورا بما درس می دهد در راه خدا و قرآن باید از همه چیز گذشت.
عاشورا بما درس میدهد که حق بر باطل پیروز است وباطل هر اندازه هم در ظاهر قوی باشد زوال پذیر است، چنانکه جبهه بنی امیه در مدت کوتائی از هم پاشید. آیا روزی که اسیران و اهل بیت را به شام میبردند یزید تصور میکرد که نهضت عاشورا منجر به فنای جبهه بنی امیه وابو سفیانی میشود؟
عاشورا بما درس میدهد که در دفاع از دین باید بصیرت داشت و باید با حقیقت قران بیشتر آشنا شد، وباید اهل بیت را شناخت. که اگر بصیرت نباشد فریب خواهد خورد، چنانکه در جبهه ابن زیاد کسانی بودند که مسلمان بودند، نه فاسق ،ولی بی بصیرت بودند و مسئله ولایت برایشان روشن نبود وگمراه شدند..
عاشورا درس زندگی می دهد از زندگی ذلت بار به عزت رسیدن، زیرا شعار عاشورا هیهات من الذله است، مرگ با عزت بهتراز زندگی با ذلت است.
عاشورا صحنه عبرت:
بزرگی میگفت: عاشورا غیر از درس یک صحنه عبرت است. اولین مسئله ای که ما را متوجه خود میکند اینستکه: چه شد که پنجاه سال بعد از وفات پیمبر(ص) جامعه اسلامی به این روز افتاد،که کسی مثل حسین(ع) ناچار شد برای نجات جامعه این چنین فداکاری کند ؟
و دومین مسئله اینکه حسین بن علی(ع) در مرکز اسلام، درمکه و مدینه با چه وضعی مواجه شد که چاره را در آبیاری درخت اسلام با خون خود می بیند؟ مگرچه وضعی بود که فقط با کشته شدن او اسلام می ماند، و گر نه از بین میرود؟
این عبرت قابل تامل است:
عبرت اینجاست چه شد که فردی مثل یزید بر جامعه اسلامی حاکم شد، در جامعه اسلامی چه افتی پیدا شد که کارش به یزید رسید؟
چه شد که بیست سال بعد از شهادت امیرالمومنین(ع) در همان شهری که ایشان حکومت میکرد، سرهای پسران علی(ع) را بر سر نیزه کردند، و در آن شهر گرداندند؟
چه شد که در مدت بیست انحطاط آنها به اینجا رسید؟
باید فهمید چه برسر جامعه اسلامی آمد ، که سَر حسین بن علی فرزند دختر پیامبر(ص) وپسر خلیفه مسلمین علی بن ابیطالب(ع) را، درهمان شهری که پدر او بر مسند خلافت می نشسته گردانده شود، و آب از آب هم تکان نخورد؟
در جواب این سئوالات یک آیه مطرح می شود، و قران جواب ما را داده. زیرا قران درد و بیماری و درمان را نیز به مسلمین معرفی میکند، میفرماید :
فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ ۖ فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا ^«۵۹»
( سپس بعد از آنان نسلى جايگزين [آنان] شد كه نماز را ضايع كردند و از شهوات پيروى نمودند ؛ نهايتاً [كيفر] گمراهى خود را [كه عذابى دردناك است] خواهند ديد .)