ورود به کربلا:

ورود به کربلا:
روز دوم محرم امام حسین(ع) و یارانش وارد زمین کربلا می شوند.
درمنزل ثعلبه هنگام ظهر، درحالی که بر مرکب در حال حرکت بودند، لحظه ای به خواب رفت، و چون بیدار شد، فرمود: “انا لله وانا الیه راجعون“ این کلمه را چند مرتبه تکرار کرد.
علی اکبر از پدر سبب را پرسید؟ حضرت فرمود: که در عالم رؤیا مردی را که بر مرکب سوار بود دیدم، ندا در داد این گروه در حال حرکت اند ومرگ بسویشان می شتابد. فهمیدم مرگ درانتظار ماست.
هنوز این کاروان بودند در راه
حسین ازخواب شد بیدار ناگاه
نمی دانم چه چیزی دید وچون گفت
که او انا الیه راجعون گفت
کنون برروی مرکب خواب دیدم
ندائی از منادی برشنیدم
همین مرکب که مرکب را بتازد
از آنان مرگ استقبال سازد
دراین هنگام علی اکبر از پدر پرسید، “افلسنا علی الحق“ ( آیا ما برحق نیستیم؟)
امام فرمود: بلی .علی اکبر فرمود: “اذا لا نبالی بالموت“.(پس باکی نداریم از مرگ).
کاروان حسین (ع) بسوی عراق در حرکت است. تجسم کنید این کاروان را:
صدای کاروانی، سخت با سوز و گداز آید
چو آه آتشینی کز دل پر غصه باز آید
گمانم کاروانی از وطن آواره گردیده
که آواز جرس با ناله های جان گداز آید
اگر این کاروان است از حسین فرزند پیغمبر
چرا او را اجل منزل به منزل پیشواز آید
کاروان حسین(ع) با روحیه ای سرشار از توکل منزل به منزل به سوی کوفه درحرکت است. و در بین راه از اخبار کوفه با خبر می شدند.
امام از سواری اخبار کوفه را پرسید. که باو گفته شد: دلها با شما و شمشیرها بر علیه شماست! کاروان به پیش میرود که خبر شهادت جناب مسلم به آنها می رسد.
و امام خطاب به همراهان می فرماید: خبر بسیار جانگدازی به ما رسید، خبر شهادت مسلم و هانی و عبدالله بن یقطر، و به همراهان می گوید: طرفداران ما را سرکوب کرده اند، هرکس با ما است بماند وگرنه از همینجا ، هر جا میخواهد برود.
چون امام از اخبار رسیده دریافت، که جنگ وشهادت در پیش است. و باید با نیتی خالص برای شهادت رفت. و آنان که آماده جنگ و شهادت نیستند، برگردند، زیرا این راه، «راه جانبازی و فداکاری» است.