شقاوت وسعادت:

شقاوت وسعادت:
امام حسین(ع) به ابن سعد می گوید:گمان می کنی مرا می کشی و صاحب ریاست ملک ری خواهی شد،سوگند به خدا به مرادت نمی رسی،هر چه می خواهی بکن،ولی بعد از من نه در دنیا نه در آخرت روی شادی نخواهی دید.
سخنان امام در دل کور عمرسعد، اثر نکرد، وبا اراده خود شقاوت را انتخاب کرد. و ازحسین رو برگرداند.
اما سعادت و افتخار نصیب حُر بن یزید ریاحی شد، و سخنان امام در دل او اثر کرد، و او در دوراهی بهشت وجهنم، شجاعانه راه بهشت را انتخاب کرد، و با کمال قدرت یکباره تصمیم گرفت و به حضور امام آمد و توبه کرد، درحالی که از روی شرم سرش را پائین اندخته بود، درپیشگاه حسین(ع) توبه کرد، امام هم باو فرمود: آری خداوند توبه ات را می پذیرد، و او بسیار خوشحال شد، و از آن پس جزء یاران حسین(ع)گردید،
و بعد از اینکه نصیحتها به قوم خود کرد، و با شجاعتی بی بدیل جنگید وعده ای را به هلاکت رساند، تا اسب او ناتوان شد، از اسب پیاده شد و به جنگ ادامه داد، تا به زمین افتاد، یاران امام پیکر به خون تپیده او را که هنوز رمقی داشت به حضور امام آوردند، و به نقلی در همان میدان جنگ امام به بالین حُر آمد، امام خون صورت حُر را پاک می کرد ومی فرمود: “انت الحرکما سمتک امک وانت الحرفی الدنیا والاخره .“
(تو آزادی همانگونه که مادرت تو را آزاد نامید، تو در دنیا و آخرت آزاد هستی.)
یکی از اصحاب امام، و به نقلی امام سجاد(ع) در سوگ حُر این اشعار را خواند: که ترجمه آن چنین است:  
((به به چه نیکو حُر است حُر قبیله ریاح، که در برابر نیزه ها وضربات پیاپی دشمن، مقاومت کرد.
آفرین بر حُر که در راه حسین (ع) فدا کاری کرد و به هدایت ورستگاری نائل شد. وبراستی چه زیبا، ندای حسین(ع) را پاسخ داد، و هنگام معرکه جانش را فدای حسین(ع) کرد. خدایا حُر را در بهشت مهمان خود کن و او را همسر حوریان زیبا گردان.))
نقل شده: امام حسین(ع) دید از سر مجروح حُر، خون جاری است. با دستمال خود سر او را بست، و او را با همان دستمال دفن کردند، چه سعادت و افتخاری.
به نقلی بعد از قرنها جسد حُر را تازه یافتند و دستمال را باز کردند که خون جاری شد، و دو باره دستمال را مجددا بستند و خون بند آمد.
آری چون حرّ استعداد داشت جذبه نور حسین(ع) او را فرا گرفت که نام او در دنیا جاودان، ودر آخرت به سعادت ابدی نائل شد. ولی ابن سعد چون استعدات جذبه نور حسین(ع) نداشت، از تاثیر عظمت نور حسین(ع) بی بهره ماند ونتوانست مانند زهیر و حرُ در جذبه این نور الهی قرار گیرد.