حواس‌پرتی در نماز

حواس‌پرتی در نماز
طلوع صبح ستادم به محضر دادار
که با نماز بشُویم ز لوح دل زنگار
پس از «اقامه» و «تکبیر» گشت لب‌هایم
به ذکر «بسمله» و حمد و سوره گوهربار
شروع به حمد نمودم که در همان آغاز
به فکر خانه خریدن زدم به شهر و دیار
به «نستعین» چو رسیدم به هر محله و کوه
هر آن‌چه خانه نو بود کردمی دیدار
به «مستقیم» یکی خانه را پسندیدم
و لیک بود برایم خرید آن دشوار
هنوز بود «صراط الذین» در دهنم
که پول قرض گرفتم ز دوستان بسیار
پس از ادای «والضّالین» به پول کلان
شدم به محضر شصت و چهار راهسپار
به لفظ «قل» که رسیدم نوشتم این جمله
که ثبت با سند آمد برابر آخر کار
همین که لفظ «احد» گشت بر لبم جاری
اطاق ها همه شد رنگ از در و دیوار
هنوز لفظ «صمد» را نگفته بودم من
که شد اساس کشی بر فراز دوشم بار
به «لم یلد» که رسیدم اساس را چیدم
به هر اطاق منظم چو طلعت دلدار
چه خانه ای که مرا بُرد در «ولم یولد»
به عالمی که نگنجد به فکر یا گفتار
چو در «رکوع» شدم خم به فکر افتادم
که چند قالی کاشان بیارم از بازار
به «سجده» فرش خریدم به خانه آوردم
که بود هر گل آن همچو باغ عارض یار
چو گفتم «اشهدُ ان لا اله الا الله»
به فکر دادن سور اوفتادمی یکبار
به «عبده و رسوله» تمامی فامیل
شدند وارد کاشانه ام ز خرد و کبار

هنوز بر ذهنم بود نغمه «صلوات»
که گشت سینه ام از شادی و خوشی سرشار
پس از «سلام» به یاد نماز افتادم
عجب نمازی، قبول حضرت دادار!
نماز گشت تمام و نه خانه بود و نه فرش
من فلک زده بودم دچار آن پندار
از این نماز که خوانده ام روا بود که کنم
به درگاه تو به بی نمازی‌ام اقرار
روا بود که به درگاه کردگار کنم
هزار مرتبه از این نماز استغفار
اله من، صمد من، خدای من «العفو»
که هست مستحق دوزخ این نمازگزار
چه می شود که دلم را به خود کنی مشغول
که غرق مهر تو باشد، نه درهم و دینار

و الحمد لله رب العالمین