خلاصه ای از موعظه امام خمینی(ره)

امام خمینی(ره) در ذیل این کلام بلند امیرالمؤمنین علی(ع) که فرمود: «… من آن نقطه ای هستم که در تحت باء بسم الله است» می فرماید: باء که به‌معنای ظهور مطلق است، تأویلش این است که مقام ولایت تعیّن اول می باشد.

آن گاه و در ادامه بیان می دارد: نخستین مرتبه این است که انسان این گونه معارف بلند را انکار نکند. این طور نباشد که آدم هر چه را ندانست انکار کند. ظاهراً شیخ الرئیس است که می گوید: «آن کس که بدون برهان چیزی را انکار کند، از فطرت انسان خارج است».

همان‌گونه که اثبات یک چیزی احتیاج به برهان دارد، نفی هر چیزی هم نیاز به برهان دارد.
بعضی قلوب هستند که جحود دارند، اصلا وضع قلبشان طوری است که چون نمی توانند ادراک کنند، همه چیز را انکار می کنند. اینان از فطرت انسانی خارج شده اند.

بشر که دستش به ماوراء این عالم نمی رسد، حتی همین عالم طبیعت را هم نتوانسته ادراک کند، چرا باید آن‌چیزی که پیش اولیاء هست انکار کند؟ همه مصیبت‌های بشر همین است که در مقابل عدم درک واقعیات جحود می ورزد.

اولین قدم باید این باشد که ماها این چیزی که انبیاء گفته اند، عرفا و فلاسفه هم به اندازه ادراکشان گفته اند، انکارش نکنیم. که اگر انکارش کردیم، دیگر نمی توانیم قدم دوم را برداریم. اساساً آدمی که منکر یک چیزی هست، به دنبالش نمی رود. برای ابد پشت دیوار [بلند] انکار می ماند [و خمیازه های جاهلانه می کشد].

شناخت بسم الله الرحمن الرحیم از دیدگاه رسول الله(ص)

حضرت رسول(ص) می‌فرماید: قرآن و بسم الله الرحمن الرحیم: هادی از گمراهی، و به بهترین راه راهنمایی می کند، و چراغ هدایت است.

قرآن و بسم الله الرحمن الرحیم ظاهرش حکمت و باطنش دانش است و عجائبش قابل شمارش نیست. غرائبش شناخته نمی شود، منازل حکمت است.«شافع است که شفاعتش قبول است»

و نیز می فرمایند: بسم الله الرحمن الرحیم «۱۹» حرف دارد که هر حرف آن سپری است از جهنم، و نیز جهنم «۱۹» زبانه آتش دارد که نشانه غضب الهی است.

سَأُصْلِيهِ سَقَرَ ﴿٢٦﴾ وَمَا أَدْرَاكَ مَا سَقَرُ ﴿٢٧﴾ لَا تُبْقِي وَلَا تَذَرُ ﴿٢٨﴾ لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَرِ ﴿٢٩﴾ عَلَيْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ
به زودى او را در سقر درآورم«۲۶» و تو چه مى‏دانى سقر چيست؟«۲۷» [آتشى است كه] نه چيزى را باقى مى‏گذارد و نه رها مى‏كند؛«۲۸» پوست بدن را [همه جانبه] دگرگون مى‏كند؛«۲۹» بر آن نوزده نفر [موكّل] گمارده‏اند.