۴۷ـ «یا غفران» (ای غفران).

۴۷ـ «یا غفران» (ای غفران).

غفران نیز مانند رضوان، مصدر است می‌گوئیم «غفرانکَ الغفران» و چون خداوند صاحب مغفرت بی حد و اندازه است غفران نامیده می شود. برای مثال صبر انسان در مقابل کار بد فرزند بالاخره تمام می شود .

یا صبر انسان در مقابل تعدی شخصی دیگر خاتمه می یابد. و یا اگر انسان عذر خواهی کسی را قبول کند، آیا به او جایزه هم می دهد؟

اما صبر خداوند اندازه ندارد. از گناهان بنده خسته نمی شود و بسیاری از لغزشها را بدون توبه و استغفار می بخشد و جایزه هم می‌دهد، و سیئات را تبدیل به حسنه می کند، خود خداوند می داند که انسان ضعیف و حریص و عجول خلق شده ، این است که خداوند زود راضی می‌شود. این که گفته شد، با تنبه کافر و معاند منافاتی ندارد. می فرماید: «لایرضی لعبادی الکفر» (به کفر بندگانش راضی نیست).

حدیث است : گاه گناهی از کسی سر می‌زند و به خاطر گناهش به بهشت میرود چون گناه جلوی چشمش است و استغفار می کند. و بالعکس شخصی به خاطر عجب از عبادت ممکن است به جهنم برود.