زندان به جرم بی‌گناهی!

این قسمت آیات(۳۵ تا ۴۲) متضمن قسمتی از داستان آن‌جناب است، و آن، داستان زندان رفتن و مدتی در زندان ماندن اوست، که مقدمه تقرّبش به دربار پادشاه مصر شد، و سر انجام عزیز مصر گردید، و در ضمن با بیان عجیبی دعوتش را بدین توحید نقل نموده، و بیان می کند که برای اولین بار خود را معرفی کرد که از دودمان ابراهیم و اسحاق است.

ثُمَّ بَدَا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا رَأَوُا الْآيَاتِ لَيَسْجُنُنَّهُ حَتَّى حِينٍ
آن گاه آنان پس از آنكه نشانه‏ها [ىِ پاكى و پاكدامنى يوسف] را ديده بودند، عزمشان بر اين جزم شد كه تا مدتى او را به زندان اندازند.

ما با اعمال خود اماممان را در پرده غیبت نهان ساخته ایم

زلیخا برای این که دیگر چهره زیبا و دلربای یوسف را نبیند، او را راهی زندان کرد و با جهل و نادانی خویش به وجود پیامبر خدا، یوسف را به زندان فرستاد.

نمونه این مطلب در زمان ما نمود یافته و آن این است که ما نیز وجود مقدس مهدی موعود(عج) را که تمام نعمت الهی است، در پس پرده غیبت نهان ساخته و با اعمال نامناسب خویش او را راهی زندان غیبت نموده ایم.

آری! وجود مقدس امام عصر(عج) هم نعمت ظاهری است و هم نعمت باطنی، به راستی ما چقدر از این گنجینه نور الهی استفاده کرده و از مخزن بیکران نعمت هایش بهره برده ایم؟

ما که زلیخا را برای انجام عمل ناپسندش سرزنش می کنیم، آیا به رفتار و اعمال خویش نیز می نگریم که امام موعودمان را در پس پرده غیبت نهاده است؟ امامی که سرشار از نور و علم الهی است و هیچ علم و نعمت و حقیقتی جز از این خاندان نمی باشد. [زیرا آنان واسطه فیض الهی هستند].

هر چند زلیخا به یوسف عشق می ورزید، اما به ناراحتی و رنج او رضایت داد و به خاطر منافع خود معشوقش را راهی زندان نمود.

لیکن دوستان و منتظرین امام زمان(عج) در هیچ شرایطی حاضر به رنجور نمودن امام خویش نیستند حتی اگر تمام شرایط به ضرر آن ها باشد، بر خلاف فرموده مولای خود عمل نمی کنند و یا ناخواسته و با میل خویش سخن نمی گویند. هر چه او بخواهد، بر زبان جاری می کنند و هر چه او امر کند، همان می کنند.

امام صادق(عج) می فرماید:

طوبی لشیعة قائمنا المنتظرین لظهوره فی غیبته و المطیعین له فی ظهوره
خوشا به حال شیعیان قائم ما که در زمان غیبت آن حضرت پیوسته چشم انتظار ظهورش بوده و در هنگام ظهورش کاملا مطیع او هستند.

این لذتی چشیدنی است، چون او سرشار از زیبایی و حلاوت است، سرشار از حیات و طراوت است. او روح حیات و زندگانی است که با نفس قدسی خویش بر کالبد بی جان جهان می دمد. او روزی خواهد آمد و عدالت و برادری را به ارغوان خواهد آورد.