یاران امام باید برای معرفت او بکوشند

یاران امام باید برای معرفت او بکوشند

می بینیم که یوسف در زندان هم به تبلیغ دین می پرداخت و مسؤولیت خویش را ایفا می نمود. ما باید از او درس بگیریم و اینک که امام عصر(عج) در غیبت به سر می برد، به تبلیغ او و معرفی حضرتش بپردازیم.

هر چند نمی توانیم از وجود مقدسش بهره ببریم اما او می تواند به دیدن ما بیاید و ما را شخصاً از انوار وجود نازنینش بهره‌مند سازد(ظهور خصوصی). حقیقتاً زندگی بدون او سخت است و زندانی بیش نیست.

در زمانی که غربت دین و معنویت به اوج خود رسیده است، نمی گذارند جهانیان ندای حق را بشنوند و بیدار شوند. اما اگر کسی راه سعادت را در پیش گیرد و در راه خدا با مال و جان خویش کوشش کند، خداوند متعال او را یاری می نماید، زیرا که خود فرموده:
وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ
و آنان‌که در راه ما به جان و مال کوشش کردند، محققاً آن‌ها را به راه معرفت و لطف خویش هدایت می کنیم و همیشه خدا با نیکوکاران است

اگر انسان امام عصر(عج) را الگوی خویش قرار دهد و خود را متّصف به اوصاف الهی نماید، خداوند وسایل ظهور خصوصی را بر او فراهم می کند و به اندازه ظرفیت وجودیش از این خورشید عالم‌تاب ملکوت بهره مند می‌گردد.

پیامبر اکرم(ص) در مورد این فرمود: «وجه امامهم کالشّمس الطّالعة و وجوههم کالقمر لیلة البدر و کأضوأ نجم فی السّماء»(چهره امام زمانشان همچون خورشید تابان و چهره ایشان مانند ماه شب چهارده و چون نور ستاره در آسمان است.). این انسان ها همانند ماه که در میان آسمان از خورشید نور می گیرد، از وجود نورانی امام عصر(عج) که چون خورشیدی درخشان است، بهره می برند.

امام صادق(ع) در تفسیر آیه «یوم ندعوا کل اناس بامامهم» به فضیل فرمود: «ای فضیل! امامت را بشناس؛ زیرا هرگاه امامت را شناختی، تقدّم یا تأخّر این امر(ظهور) زیانت ندهد. کسی‌که امامش را بشناسد و پیش از قیام صاحب الامر(عج) بمیرد. مانند کسی است که در لشکر آن‌حضرت بوده، نه بلکه مانند کسی است که زیر پرچم آن‌حضرت نشسته باشد.»

چرا از کسی که همه هستی از هستی اوست؛ غافل شده و فراموش کرده ایم کسی را که به برکت وجودش جهان و جهانیان روزی می خورند و ثبوت آسمان ها و زمین از اوست.

امام باقر(ع) در حدیثی فرمود: «لو انّ الامام رفع الارض ساعة لساخت باهله کما یموج البحر باهله.»(اگر ساعتی امام(ع) در زمین نباشد، زمین اهلش را فرو بَبَرد همان گونه که امواج دریا انسان را در کام خود فرو می برد).

آیا درست است که بگوییم وجود امام به عالم هستی و آن چه در اوست، احتیاج دارد؛ یا نه عالم و آن چه در اوست، به وجود مقدس ایشان نیازمند است؟

با توجه به مطلب فوق کاملاً روشن است که عبارت دوم صحیح می باشد و مُلک عالم به بدن آن حضرت وابسته است؛ از این رو پا برجاست و ملکوت هستی نیز به ملکوت امام که همان حقیقت وجود اوست، بستگی دارد.

بنابراین این ملک و ملکوت هستی به وجود مقدس ائمه اطهار(ع) و امام عصر(عج) است. پس چرا ما آینه وجود خویش را در مقابل این خورشید ملکوتی قرار نمی دهیم تا با پرتوگیری از انوار درخشان مقدس حضرتش از بهترین یاران آن بزرگوار شویم و در عصری که زندگی می کنیم، پیوسته در جوار ملکوتی ایشان باشیم؟
اگر ما اعضا و جوارح خود را که وسیله ای برای روح است و آن نیز تحت الشعاع فطرت، و فطرت تحت الشعاع عقل و مصدر آفرینش، در کانون وحی الهی قرار دهیم، وجود ما نیز نور و ملکوت خواهد شد و در تمام عوالم به ویژه در جهان کنونی وجودمان در اختیار دین مبین اسلام و اهل بیت(ع) قرار خواهد گرفت.

هر یک از یاران امام عصر(عج) در هنگام ظهور به گوشه ای از این جهان پهناور رفته و در میان مردم تبلیغ می کند و سران مذاهب و مکاتب مختلف را به سوی حق دعوت می نماید و پیام امام زمان(عج) را به ایشان می رساند. آن ها نیز چون گمشده خویش را در این سخنان می یابند، به ایشان ایمان می آورند(مصداق آیه «امنّا بربّ هارون و موسی»)

مردم و ساحران چون در ابتدا با هارون(در این جا یاران امام زمان(عج)) و سخنان او ره یافته اند، ابتدا نام او را می برند و سپس طبق آیه مذکور نام موسی(امام عصر«عج») را.
در کعبه و بتخانه هر جا که شدم دیدم
سودای تو در سرها، اوصاف تو بر لب ها
الحمدلله