زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
چشم دل را بینای حقیقت کن
به راستی چه خوب است چشم انسان بینای حقیقت و فضیلت الهی یعنی وجود مقدس امام عصر(عج) باشد. چون هر چه شناخت و معرفت ما نسبت به حقایق خالق یکتا و ائمه هدی(ع) به ویژه امام زمان(عج) بیش تر شود، به همان اندازه چشم دلمان باز می شود.
اما لازمه آن رسیدن به خودشناسی و خداشناسی است که با امام شناسی انجام می شود. در قرآن کریم آمده است:
يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولَئِكَ يَقْرَءُونَ كِتَابَهُمْ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا ﴿٧١﴾ وَمَنْ كَانَ فِي هَذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَى وَأَضَلُّ سَبِيلًا ﴿٧٢﴾
[ياد كن] از روزى كه هر گروهى از مردم را با پيشوايشان مىخوانيم؛ پس كسانى كه نامه اعمالشان را به دست راستشان دهند، نامه خود را [با شادى بسيار] مىخوانند و به اندازه رشته ميان هسته خرما مورد ستم قرار نمىگيرند. و كسى كه در اين دنيا كوردل باشد، در آخرت هم كوردل و گمراهتر است.
هر دیده ای که خود را به اوصاف و اسماء الهی(مهدی موعود(عج)) متصف نماید، می تواند وجه الله، عین الله، و بقیةالله را مشاهده کند. اینک که امام زمان عزیزمان در پس پرده غیبت است، هر کس نسبت به معرفت وجودی خویش و شناخت خود نسبت به امام می تواند او را ببیند.
همان طور که هرگز نمی توانیم به خورشید منظومه شمسی نگاه کنیم، به وجود عالم‌تاب مهدی(عج) نیز نمی توانیم بنگریم؛ چرا که خورشید، خود مخلوق شمس وجودش می باشد.
خداوند متعال در حدیثی قدسی به پیامبرش فرمود:
«هرکس به دوستی از من اهانت کند، به تحقیق برای جنگ با من کمین کرده است و هیچ بنده ای به وسیله چیزی به من تقرب نجوید که نزد من محبوب‌تر از آن‌چه بر او واجب کرده ام، باشد(امام‌شناسی جزء واجبات دینی ماست).
همانا او به وسیله نوافل به من نزدیک شود تا آن‌جا که من او را دوست بدارم. هنگامی که او را دوست بدارم، گوش او شوم همان گوشی که با آن می شنود و چشم او گردم همان چشمی که با آن ببیند و زبانش شوم همان زبانی که با آن سخن گوید و دست او گردم همان دستی که با آن بگیرد. اگر مرا بخواند، اجابتش کنم و اگر از من خواهشی کند، به او بدهم.
و من در کاری که انجام دهم هیچ‌گاه تردید نداشته‌ام؛ مانند تردیدی که در مرگ مؤمن دارم.(زیرا) او مرگ را خوش ندارد و من ناخوش کردن او را(دوست ندارم).»
قطره دریاست اگر با دریاست / ورنه آن قطره و دریا دریاست