انتظار فرج

انتظار فرج

یعقوب در انتظار فرزندش یوسف آن قدر گریست که چشمانش نابینا شد. اما باز امید وصال او را در دل می پروراند و پس از گذشت سال های متمادی هنوز هم چشم به راه یوسفش می نشست.

اینک ما چگونه به انتظار یوسف گمگشته مان نشسته ایم؟ آیا ما نیز در فراقش چون یعقوب می سوزیم؟ آیا به رنج این مصیبت مبتلائیم؟ آیا یعقوب وار معشوق گمگشته مان را منتظریم؟

امام حسن عسگری(ع) می فرماید:
اذاغاب صاحبکم عن دار الظالمین فتوقّعوا الفرج؛
با شروع غیبت حضرت ولی عصر(عج) هر روز برای ظهور حضرتش چشم به راه باشید

عاشقی کار دل است. عاشقی سوختن، گداختن و برافروختن است. عاشقی از خود گذشتن در راه عشق است و فنا و نیست شدن در راه معشوق. منتظر عاشق همچون تشنه ای است که خود به آب دسترسی ندارد و پیوسته منتظر است تا توسط عزیزترینش سیراب شود.

به راستی اگر چون یعقوب هر لحظه منتظر و چشم به راهش باشیم و چون زلیخا دلباخته اش شویم، یوسف زهرا(ع) و معشوق دل ها از پس پرده غیبت بیرون می آید. آری! او با نسیمی حیاتبخش می آید.

حضرت علی(ع) در حدیثی فرمود:
انتظروا الفرج و لا تیأسوا من روح الله فانّ احب الاعمال الی الله عز وجل انتظارالفرج؛

منتظر فرج و گشایش باشید و از لطف و محبت خدا نا امید و مأیوس نشوید؛ زیرا بهترین اعمال نزد خداوند عزوجل فرج است
خداوندا! یعقوب از مسافران کنعان سراغ یوسفش را گرفت و نشان او را پرس و جو می کرد.

ما یوسفمان را از چه کسی سراغ بگیریم؟ کدامین سرزمین افتخار حضور او را دارد؟ دل به کدام ره سپاریم و برای یافتنش به کدام سو قدم برداریم؟

…لیت شعری این استقرّت بک النوی بل ای ارض تقلک او ثری… عزیز علیّ ان اری الخلق و لاتُری…؛
ای کاش می دانستم کی و کجا دل ها به ظهورت آرام و قرار می یابد! و در کدامین زمین یا خاک اقامت داری؟…بر من چه سخت است که مردم را ببینم و تو را نبینم…

او در میان ماست و لیکن بی نام و نشان زندگی می کند. چگونه منتظرش نباشیم کسی را که هستی ما به خاطر اوست؟ چگونه در جستجوی کسی نباشیم که خالق زیبایی ها و خالق همه چیز و همه کس است به اذن پروردگارش؟ آیا این همه انتظار کافی نیست؟ آیا این همه اشک و آه و فریاد و فغان باز هم کم است؟

الهی! ما منتظر می مانیم. چشمان منتظر ما همیشه چشم به راه وجود نازنینش بر درها دوخته شده تا با آمدنش قدومش را بوسه باران کنیم.