پیام ها/دومین نعمت خلقت انسان

پیام ها:

۱ ـ خداوند اولین معلم قرآن است . «الرحمن علّم القرآن» .
۲ ـ شریعت ، بر اساس رحمت است . «الرّحمن علّم القران» .
.۳ ـ شبهات را باید پاسخ داد. در برابر کسانی که می گویند: قرآن را بشری به پیامبر آموخته است : «یعلمه بشر» ، باید گفت : خدا آموخت : «الرّحمن علّم القرآن» .
۴ ـ تعلیم قرآن به انسان ، جلوه ای از رحمت الهی است . «الرّحمن علّم القرآن» .
۵ ـ معلمی ، شأن خداوند است . «الرّحمن علّم القرآن» .
۶ ـ کار تعلیم و تعلّم ، باید بر اساس محبت و رحمت باشد . «الرّحمن علّم القرآن»
۷ ـ قرآن قابل درک و شناخت برای بشر است. «علّم القرآن» .

دومین نعمت خلقت انسان

خَلَقَ الْإِنْسَانَ﴿٣﴾
انسان را آفرید

بعد از ذکر نعمت بی مثال قرآن به مهمترین نعمت در سلسله بعد پرداخته می فرماید: خلق الانسان. انسانی که در آیات بعد به خصوصیت خلقتش پرداخته. « خَلَقَ الْإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ »

در تفسیر نمونه بیان می دارد : مسلماً‌ منظور از انسان در اینجا نوع انسان است نه حضرت «آدم» چرا که در چند آیة بعد درباره او جداگانه سخن می گوید. و نه شخص پیامبر اسلام (ص) هر چند حضرت برترین و والاترین مصداق آن است. و «نعمت بیان» که بعد از آن می آید شاهدی بر معنی انسان است.

و به درستی که آفرینش انسان این مجموعه شگرف عالم هستی، این خلاصه موجودات، این (عالم صغیر) که (عالم کبیر) در آن درج است. نعمتی است بی نظیر و بی مانند چرا که، هر یک از ابعاد وجود او خود یک نعمت بزرگی است.

گرچه آغاز وجود او یک نطفه بی ارزش،‌ و یا صحیحتر یک موجود ذره بینی که در آن نطفه بی ارزش شناور است بیش نیست، ولی در سایه ربوبیت پروردگار آن چنان مراحل تکامل را طی می کند که به مقام شریفترین موجود عالم خلقت ارتقاء می یابد.

ذکر نام انسان بعد از قرآن نیز قابل دقت است، چرا که قرآن مجموعه اسرار هستی به صورت تدوین است و انسان خلاصة اسرار به صورت تکوین است. و هر کدام نسخه ای است از این عالم بزرگ و پهناور!

*پس دومین موجودی که به اعتبار مقام و رتبه مشمول این نام شریف، رحمن،‌گردیده و از پرتو نور رحمانی به وجود آمده انسان کامل است ؛ که جامع تمام فضائل و گنجینه اسرار الهی است.

و نیز چکیده عوامل امکانی و شاهکار خلقت است، و نماینده اوصاف احدی (خدا)، و خلیفه او است در روی زمین ؛ که مبدأ آفرینش ، به دست قدرت ازلی خود،‌ در شالوده خلقت انسانی، اسرار خلقت و رموز آفرینش را نهفته.

و نظر به همان شرافت انسانی است که ، آدم را مسجود ملائکه قرار داده و تمام موجودات را مسخّر بشر و مأمور به خدمت او گردانیده ، و آنچه در عالم کبیر منتشر و پراکنده به نظر می آید در نسخه وجود آدمی به نحو وحدت مرتکز نموده.

وی را مظهر و نماینده اوصاف ازلی خود قرار داده و وی را به تاج (و لقد کرمنا بنی آدم) مفتخر و سرافراز گردانیده و به «نفخت فیه من روحی» او را به مقام قرب و عندیت و منزلت در مقام قدس معرّفی فرموده*