تفسیر آیات ۷ تا ۱۳/ششمین نعمت

تفسیر آیات ۷ تا ۱۳

وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِيزَانَ ﴿٧﴾ أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ ﴿٨﴾ وَأَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِيزَانَ ﴿٩﴾ وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿١٠﴾ فِيهَا فَاكِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ ﴿١١﴾ وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّيْحَانُ ﴿١٢﴾ فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

و آسمان را برافراشت و [براى سنجش هر امر معنوى و مادى] ترازو نهاد ؛«۷» تا در [سنجيدن با] ترازو طغيان روا مداريد [و از مرز عدالت فراتر نرويد . ] «۸» و ترازو را به عدالت برپا داريد و از ترازو مكاهيد ؛«۹» و زمين را براى [زندگى] مردم نهاد ؛«۱۰» در آن ميوه‏ها و نخل ها با خوشه‏هاى غلاف‏دار است ؛«۱۱» و دانه‏هاى با سبوس و كاه و گياهان خوشبوست ،«۱۲» پس [اى انس و جن !] كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‏كنيد؟

ششمین نعمت

« وَالسَّمَاء رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ »
و آسمان را بر افراشت و میزان و قانون (در آن) گذاشت.
در ادامه نعمتهای خداوند به ششمین نعمت که نعمت آفرینش آسمانها است اشاره می کند.
خداوند آسمان را بر افراشت. (و السماء رفعها) نعمت آسمان که مشمول رحمت رحمانی قرار گرفته.

«سماء» مأخوذ از سمو و به معنی علو و بلندی است که نسبت به زمین ارتفاع دارد و شاید مقصود از (رفعها) اشاره به رفعت به زمین علّو مکانی دارند و هم رفعت شرفی، که موجودات سماوی کمّاً و کیفاً علو و برتری دارند بر زمین و آنچه بر زمین است.

مگر انسان که خلاصه و چکیده تمام موجودات ارضی و سمائی است ، و افضل و ارجمندتر از تمام موجودات به شمار می آید.

و صاحب المیزان می فرمایند: منظور از رفع، رفع حسی است نه معنوی. و اگر منظور از رفع سماء منازل ملائکه و مصادر امر الهی و از آنجمله وحی بوده باشد در این صورت مراد به رفع، رفع معنوی خواهد بود. و ممکن است منظور از رفع اعم از (معنوی، مادی بگیریم)

آسمان را بر افراشت و برای هر چیز میزانی قرار داد.منتهی و در تفسیر نمونه چنین آمده: (آسمان) (این آیه خواه به معنی (جهت بالا) باشد یا (کواکب آسمانی) و یا «جو زمین» (یعنی قشر عظیم هوائی که گرداگرد این کره را فرا گرفته و همچون سپری از زمین در مقابل اشعه زیانبار کیهانی خورشید و سنگهای آسمانی حفظ می کند، و نیز گرمای آفتاب و رطوبت برخاسته از دریا را برای تشکیل ابرها و نزول باران در خود نگاه می دارد)، هر کدام باشد موهبتی است بزرگ و نعمتی است بی نظیر .

چرا که بدون آن زندگی کردن برای انسان محال است و یا ناقص، آری نور و روشنائی که مایه گرما، هدایت، و حیات،‌ و حرکت است ، از سوی باران از طریق آسمان می بارد، و نزول وحی نیز از آسمان است ( در این صورت آسمان مفهوم اعم از ماده و معنوی دارد) از همه اینها گذشته این آسمان برافراشته با تمام مفاهیمش آیت عظیمی از آیات خدا است، و در طریق معرفتش به انسانها بهترین کمک را می کند، و هنگامی که (اولوالالباب) در آن می اندیشند بی اختیار می گویند. « رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذا بَاطِلاً » (پروردگارا این دستگاه با عظمت را بیهوده نیافریده ای).