زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
فلسفة آفرینش و مهلت دادن به شیطان
در این گونه بحثها معمولاً سئوالات مختلفی به ذهن می آید که مهمترین آنها اینکه:
۱ – خداوند چرا شیطان را آفرید؟ با اینکه می دانست سرچشمة وسوسه ها و گمراهیها می شود؟
۲ – بعد از اینکه شیطان مرتکب چنان گناه بزرگی شد، چرا خداوند تقاضای او را مبنی بر ادامة حیات او پذیرفت؟
جواب سئوال اول: اولاً خلقت ابلیس از آغاز، خلقت پاک و بی عیبی بود، به همین دلیل سالیان دراز در صف مقربان درگاه خدا و فرشتگان بزرگش جای گرفته بود.
اگر چه از نظر آفرینش جزء آنها نبود، سپس با سوء استفاده از آزادی خود، بنای طغیان و سرکشی گذاشت و رانده درگاه حق گردید. و لقب شیطان را به خود اختصاص داد.
ثانیاً: وجود شیطان برای پویندگان راه حق نه تنها زیانبخش نیست، بلکه رمز تکامل نیز محسوب می شود، زیرا وجود یک دشمن قوی در مقابل انسان، باعث پرورش و ورزیدگی او می گردد، و اصولاً همیشه تکاملها در میان تضادها به وجود می آید. و هیچ موجودی راه کمال را نمی پوید مگر اینکه در مقابل ضد نیرومندی قرار گیرد.
نتیجه اینکه: شیطان گرچه به حکم آزادی اراده در برابر اعمال خلاف خود مسئول است، ولی وسوسه او زیانی برای بندگان خدا و آنهائی که بخواهند در راه حق گام بردارند ندارد بلکه بطور غیر مستقیم برای آنها ثمر بخش خواهد بود.
جواب سئوال دوم: جواب سئوال دوم روشنتر از اول است زیرا، ادامه حیات او به عنوان وجود یک نقطة منفی برای تقویت نقاط مثبت نه تنها ضرر نداشت بلکه مؤثر هم بود، چون که غیر از شیطان در وجود ما غرائز مختلفی وجود دارد، که چون در برابر نیروهای عقلانی و روحانی قرار گیرند، یک میدان تضاد را تشکیل می دهند، که در این حال پیشرفت و تکامل انسان صورت می گیرد ، و ادامة حیات شیطان نیز تقویت مبانی این تضاد است.
به تعبیر دیگر : تا راههای انحرافی نباشد ، راه مستقیم شناخته نخواهد شد.
نکته: باید توجه داشت که شیطان بعد از انجام آن گناه، سعادت و نجات خود را در جهان دیگر به کلی به خطر انداخت، و لذا در برابر عباداتی که کرده تقاضای عمر طولانی در این دنیا کرد که طبق قانون عدالت پروردگار، این تقاضا پذیرفته شد.