برگی از دفتر عاشورا
سستی ایمان سبب انحراف:
توجه کنید این اشعار از ،« از سستی ایمان و عدم عقیده راسخ و صحیح حکایت میکند.»
خلاصه اشعار
(“می گویند بهشتی هست، جهنمی و عذاب و آتشی هست. اگر راست باشد! یعنی اطمینان ندارد و در بهشت و جهنم وعذاب وثواب وقیامت شک دارد.
لذا میگوید: وعده عذاب برای قتل حسین نسیه است (حالا کو تا قیامت) اما ملک ری دولتی است که نقد است به زودی به آن می رسم”.)
لذا در عصر روز نهم محرم به سپاه خود اعلام می دارد:
“یا خیل الله ارکبی و بالجنه ابشری”.
(ای سپاه خدا سوار گردید و بهشت بر شما بشارت باد).
به کسانی که برای قتل پسر دختر رسول خدا وپسر خلیفه مسلمانان بسیج می شوند، بشارت بهشت می دهد همان کسیکه پیامبرشان در مورد او فرموده بود:
الحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنه!!!
(حسن و حسین سروران جوانان بهشتند)
و در روز عاشورا عمر بن سعد تیری به کمان گذاشت و به سوی لشکر حسین(ع) پرتاب نمود و گفت:
گواهی دهید که من نخستین کسی بودم که تیر را رها کردم، و به دنبال او لشکر تیرها را رها کردند و جنگ شروع شد.
لذا یکی از پیشگوئی های امام علی(ع) تحقق می یابد.
روایت شده : ان الامام علی(ع) لقی عمربن سعد ، فقال له کیف یا عمر اذا اقمت مقاما تخیرفیه بین الجنة والنار فتختار النار؟
(امام علی(ع)روزی به عمرسعد می فرماید:چگونه باشی اگر درمقامی قرار گیری که بین بهشت وجهنم مخیر شوی، وجهنم را اختیار کنی؟ )
آری بالاخره ابن سعد نقد را به نسیه نداد
حسین را برای رسیدن به ملک ری کشت
اما حتی آن را هم بدست نیاورد و خسرالدنیا و الآخره شد
کربلا موفق ترین دانشگاه:
هیچ دانشگاهی مانند دانشگاه کربلا، چنین فارغ التحصیلان موفقی نداشته است.
کربلا مدرسه معرفت و انسان سازی است.
جالب تر از همه دانشجویان آن است، از طفل شش ماهه شیرخوار، تا پیرمرد هشتاد ساله ، و زنان شیردل قهرمان، و از جوانان نو بالغ تا غلام سیاه .
همه درکنار هم، از محضر آموزگار بزرگ شهادت درسها و نکته ها آموختند .
درس های: معرفت و عشق ، و بندگی خالصانه را عملاً می آموختند.
و عظمت و استقامت در راه هدف، را همراه با شجاعت و صبر، از معلم بشریت حسین بن علی(ع) در مدرسه کربلا فراگرفتند.
و امتحانات بسیار سختی را پس دادند، تا نامشان در کنار نام معلم و امامشان در تاریخ ثبت و جاودانه شد وخود هم اکنون قرنهاست معلم بشریت اند.
اما “مدرک این دانشگاه”، آنان مفتخر به سلام خاص امام زمان(عج) شدند .
که در زیارت ناحیه آمده است.
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ماست
برگهای دفتر عاشورا با خطوط عظمت و عبودیت و عزت و افتخار نوشته شده.
و بررسی همه جانبه این دفتر و مطالعه و پی بردن به عظمت آن از قدرت و طاقت بشر خارج است.
دنیا نمی تواند عظمت ابوالفضل عباس(ع) را بفهمد:
دنیا نمی تواند لب های خشکیده عباس بن علی(ع) را در کنار نهر علقمه بفهمد.
زیرا این معرفت را با چشم دل باید کسب کرد. و زمین دل را باید از علف هرز جهالت و رذائل اخلاقی ، تعصب و.کینه ها پاک
کرد تا پیوند عشق و معرفت را درعباس بن علی(ع) نظاره کرد.
که چگونه او وارد شریعه فرات می شود ، اسب را داخل آب می برد، اول مشکی را که همراه دارد پر از آب می کند و به دوش می گیرد، او تشنه است، و هوا گرم.
همان طور که سوار اسب است ، و آب تا زیر شکم اسب را گرفته بود ،با دست مقداری آب بر می دارد و تا نزدیک لبهای مقدسش می آورد. اندکی تأمل می کند، ولی آب را نمی نوشد و بر روی آبها می ریزد .
کسی نفهمید چرا ابوالفضل(ع) آب نیاشامید.
اما وقتی از آب بیرون آمد رجزی خواند ، برای کی ؟
در این رجز،مخاطب خودش بود، اما دیگران از این رجز فهمیدند چرا حضرت ابوالفضل(ص) آب نیاشامید:
یانفس من بعد الحسین هونی ،
فبعده لا کنت ان تکونی
هذا الحسین شارب المنونی ، و تشربین بارد المعین
والله ما هذا فعال دینی ، ولا فعال صادق الیقین
مکالمه با نفس خود است: ( می خواهم بعد از حسین زنده نمانی. حسین شربت مرگ می نوشد، حسین در کنارخیمه ها با لب تشنه ایستاده باشد و تو آب بیاشامی؟!)
پس مواسات و همدلی کجا رفت ؟ مگر حسین امام تو نیست ؟ مگر تو تابع او نیستی؟
قبلا بیان شد که کاروان امام حسین(ع) در روز دوم ماه محرم سال ۶۱ هجری وارد سرزمین کربلا شد،
و سپاه حُر از مراجعت و یا از رفتن به سوی کوفه ممانعت نمود.
امام دستور داد در همان صحرا خیمه ها را بر پا کنند.
ساعتها و لحظه ها می گذرد.
و معلوم است که بالاخره جنگ شروع می شود.
از روز دوم تا روز دهم، در این چند روز مرتب از طرف ابن زیاد سپاه وارد کربلا می شود.
و تاکید بر جنگ میکند.
از روز هفتم کاروان حسین (ع) را از آب منع کردند.
و آخرین لشکر، به فرماندهی شمر بن جوشن بود که با چهار هزار نفر مسلح، وارد کربلا می شود. و او نامه ای برای ابن سعد از طرف ابن زیاد آورد، که در این نامه به ابن سعد نوشته بود که شنیده ام میخواهی از راه صلح وارد گردی، اگر چنین فکر ی را در سر داری کنار برو، وفرماندهی را به شمر واگذار کن،
عمربن سعد که تشنه ریاست ومقام بود، حاضر به این واگذاری نشد، بلکه تصمیم گرفت، فرمان ابن زیاد را اجرا کند و با حسین(ع) بجنگد.
بعد از ظهر تاسوعا دشمن قصد حمله داشت، حسین(ع) می گوید:
دوست دارم که امشب به مناجات و نماز بپردازم.
لذا حضرت ابولفضل(ع) از طرف امام حسین (ع) مامور می شود، که برود و یک امشب را از آنها مهلت بگیرد.
البته آنها اول قبول نکردند. ولی با مشورت بالاخره آن شب را به آنها مهلت دادند.
شب عاشورا شبی فراموش نشدنی:
شب عاشورا است. در کاروان کوچک حسین(ع) غوغائی بر پاست از یکسو امام خطبه می خواند،
و از دیگرسو جلسات مشاوره برای دفاع برپا می شود، همه درجوش و خروش هستند.
صدا و ناله کودکان تشنه بلند است.
آوای پر شور:
صدای ملکوتی، و مناجات و زمزمه های عاشقانه حسین(ع) و یارانش در بیابان نینوا فضای ملکوت را معطر کرده بود، عده ای مشغول دعا و مناجات، و عده ای به تلاوت قران، و بعضی در حال نماز و راز نیاز با خالق خود هستند، بگونه ای که در روایات آمد
“ولهم دوی کدوی النحل ما بین راکع و ساجد و قائم و قاعد “
آنها زمزمه ای مانند زمزمه زنبورعسل داشتند، بعضی در حال رکوع و بعضی در سجده بودند، و بعضی درقیام و قعود با خدا سخن می گویند.
همین آوای پر سوزی که از دلهای پاکبازان و عاشقان خدا بر می خاست، باعث شد که عده ای از سربازان دشمن تحت تاثیر قرار به گیرند، وهمان شب ۳۲ نفر به سپاه امام حسین(ع) پیوستند .
چند نکته مهم:
از مطالعه در حالات اصحاب امام حسین(ع) چند نکته فهمیده میشود،
که آنان مجهز به سلاح ایمان، و صبر، و تسلط بر نفس، و اینکه خود را ذلیل نکردند.
دیگر اینکه هیچ فرقی بین پیر و جوان، آقا و عبد، سیاه و سفید، نبود. همه یک هدف داشتند.
امام هم هر کدام از آنها که شهید می شد، بسوی آنها می رفت، و سرش را ببالین میگذاشت و ببالین غلام سیاه نیز می آمد.
دیگر اینکه، نه مال، و نه جاه، و نه فرزند وعیال، ونه ترس از مرگ مانع آنها نشد.
و نور ولا یت در قلب پاک این مردان بزرگ و فداکار تابیده بود، که به غیرخدا، به هیچ چیز فکر نمی کردند، و عاشقانه و سخاوتمندانه، می خواستند پیکر پاکشان در راه اعلای کلمه حق و نابودی باطل و در راه حسین(ع) الگوی انقلاب، قطعه قطعه گردد.
همه مجذوب حسين:
امام حسین(ع) مرد حق بود، و برای حق قیام کرد، و در راه حق کشته شد.
اصحاب و یاران حسین(ع) نیز که تربیت یافتگان حسینی هستند، صفات و کمالات مولایشان حسین(ع) در آنها دیده می شد.
لذا تجلی ایمان و صفات یاران حسین در عاشورا تعجب وتحسین جهانیان را برانگیخیت.
بعضی از صفات یاران حسین(ع) که در همه آنها قابل تقدیر بود عبارتند:
از «روح وحدت، استقامت، ایمان، صبر، تسلط بر نفس،»
و مهم اینکه همه تسلیم حسین بودند. و همه مجذوب حسین (ع) و پروانه وار، بر دور وجود امام خود روحشان عروج می یابد.
خدا پرستی، ایمان و از خود گذشتگی سید الشهداء(ع) چنان این جماعت را مجذوب کرد. که همه یکپارپه، ایمان، حقیقت، فداکاری وشجاعت گشتند.
و با نیت خالص برای حق قیام کردند، و در راه حق کشته شدند و برای همیشه زنده ماندند.
و با کشته شدن زنده تر شدند، و روحشان تابناکتر شد.
زیرا خدای متعال فرموده است.
وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ «۱۶۹»
( هرگز گمان مبر آنان كه در راه خدا كشته شدند مردگانند، بلكه زندهاند و نزد پروردگارشان روزى داده مىشوند . )
زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتابهاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي