آیاحسین(ع)شکست خورد؟
برگی از دفتر عاشورا
آیاحسین(ع)شکست خورد؟
سید قطب که یکی از نویسندگان و دانشمندان اهل تسنن است. در تفسیرخود، فی ظلال القرآن ـجلد۷ ازص۱۸۹ ذیل آیه۵۱ سوره مؤمن، پس ازبحثی پیرامون نصرت الهی وپیروزی، میگوید:
آیا نهضت حسین(ع) پیروزی بود یا شکست؟
می گوید:
در دائره و مقیاس کوچک، شکست بود، ولی در حقیقت پر فروغ و در مقیاس بزرگ و وسیع پیروزی بود، هیچ شهیدی در سراسر زمین مانند حسین(ع) نیست که احساسات وقلبها را قبضه کند
ونسلها را به غیرت و فداکاری بکشاند، و چه بسیار انسانها بودند که نتوانستند به هدفشان برسند گر چه بسیار تلاش کردند و عمر خود را در راه رسیدن به هدف سپری نمودند.
ولی حسین (ع) عقیده و هدفش را با شها دتش پیروز کرد، هیچ خطبه ای نتوانست قلبها را به سوی افکار بزرگ سوق دهد ومیلونها نفر را به سوی اعمال بزرگ بکشاند، همچون خطبه آخر حسین (ع) که با خون خود آنرا امضاء کرد، و برای همیشه حرکت و تحول مردم در خط طولانی تاریخ گردید.
حسین بن علی(ع) شهید همیشه زنده ای است، که همیشه درطول تاریخ، یاد او و نام او و قیام خونین او دلها را به طپش در می آورد، و به انسانها نیرو و توان می بخشد. با شهادت حسین(ع) جنبشها و حرکتها و طغیانها علیه دستگاه اموی، و مبارزه علیه ظلم و طاغوتها آغاز شد. طولی نکشید که سرکردگان کربلا با بدترین وضعی به هلاکت رسیدند.
بصیرت حسین (ع):
امام (ع) وقتی برای وداع با اهل بیتش آمد که احدی از اصحابش زنده نبودند.
که آن وداع هم خیلی جانسوز و جانگداز است.
ولی بعلت خاصی ابا عبدالله نوبت دوم برای وداع آمد.
امام(ع) زنها وبچه ها را جمع کرد.
اینجاست که عظمت روح ابا عبدالله پیدا می شود! اول فرمود:
“استعدوا للبلاء” خودتان را برای بلا آماده کنید.
” تغطین بازارکن” ،چادرها را برسرکنید.
امام می خواست روح اینها آماده باشد، ویک جمله بیشتر نگفت،
ولی بلا فاصله فرمود:” واعلموا ان الله حافظکم ومنجیکم من شر الاعداء، ومعذب اعادیکم بانواع البلاء.”
(اهل بیت من!یقین داشته باشید که شما از این ساعت سختی وشدت می بینید، ولی ذلت نخواهید دید.
بدانید که خداوند شما را حفظ و از شر دشمنان نگه می دارد، و شما محترمانه به حرم جدتان برخواهید گشت.
و از این ساعت ببعد، بدبختی دشمنان شماست، مطمئن باشید که خداوند دشمنان شما را در همین دنیا بانواع مختلف عذاب خواهد کرد.
معلوم می شود اباعبدالله اوضاع و آینده را می بیند! نوشته اند: ابا عبدالله در حملات خود نقطه ای را انتخاب کرده بود که نزدیک خیمه ها وحرم باشد.
به دو منظور: اول اینکه، میدانست دشمنان چقدر بی غیرت و ضد انسانی اند و این مقدار حمیت ندارند که لااقل بگویند ما با حسین(ع) طرف هستیم، پس متعرض خیمه ها نشویم.
میخواست تا جان در بدن دارد،کسی متعرض خیام نشود
نورانیت این کلام را بنگر!
امام حسین علیه السلام به اهل بیتش میگوید:
اهل بیت من شما اسیر خواهید شد، ولی ذلیل و حقیر نخواهید شد. اسارت شما هم اسارت عزت است.
بهمین جهت وقتی در کوفه مردم برسم صدقه به اطفال گرسنه اسراء نان می دادند، حضرت زینب(س) نمی گذاشت، و مانع میشود از خوردن آن نانها، بیان می کنند نانها را از دست بچه ها می گرفت ومی گفت صدقه بر ما اهل بیت حرام است. اسیر بودند ولی هرگز حاضر نشدند خواری را تحمل کنند.
ابن الحدید سنی مذهب می گوید: والحسین الذی تخیره عن یقضی عزیزا ولا یعیش ذلیلا. یعنی به آن حسینی عشق می ورزم که مخیر شد بین ماندن با ذلت و مرگ با عزت، و او مرگ با عزت را اختیار کرد بر حیات ننگین و ذلت.
الدنیا سوق الاخره:
در احادیث آمده است که:
دنیا بازاری است که عده ای سود می برند، و قومی خسارت می کنند. و بشرالمؤمنین یعنی آنهائی که بخدا فروختند سود بردند. و عمر عزیز خود را با بهشت ونعمتهای ابدی معاوضه کردند.
زیرا هر عملی که مؤمن انجام میدهد و هر قدمی که در راه خدا بردارد، و هر مطاعی که صرف می کنند .آن را می نویسند ،و هر چه را مؤمن ببرد خدا می خرد هر چند کم باشد به اندازه استطاعت مؤمن، و عمل صالح، فقط جان ومال نیست.
بلکه در همه ابعاد دینی، که جهاد یکی از آنهاست. خداوند اجر کسانی را که هم خوب هستند و هم عمل صالح انجام می دهند ضایع نمی کند .
هم در دنیا عزت و آرامش، و هم در آخرت بهشت برین و قرب الهی را به آنها عنایت میکند.
امام چرا زنان وکودکان را با خود بُرد؟
میزان و مقیاسی که رجال الهی وآسمانی اشیاء را بدان می سنجند، غیر از مقیاس و معیار مردم عادی و مادی است.
زیرا آنها به حقیقت واقفند.
و از طرفی همیشه بین آنها ومردم عادی اختلاف وجود داشته و اعمال آنها مورد انتقاد خرده بینان واقع شده است.
از آن جمله، روزی که حسین(ع) عازم بر سفر عراق گردید، جماعتی حضرت را از رفتن به عراق ممانت می کردند، و تاریخ حیات پدرش علی(ع) و برادرش حسن(ع) را تذکر دادند.
و از بیوفائی مردم کوفه سخن گفتند.
حضرت حسین(ع) می فرماید: جدم رسول الله به من گفته است:
(اخرج الی العراق فان الله شاء ان یراک قتیلا”)
یعنی برو بسوی عراق که خدا میخواهد تو را کشته ببیند.
و حسین(ع) مقابل خواسته حق تسلیم است. باو می گفتند: چرا زنها را می بری؟
می فرمود:
“ان الله شاء ان یراهن سبایا”
یعنی تو باید خاندانت را در این سفر همراه ببری و خدا خواسته آنها را اسیر و دُور شهر ها ببیند و حسین تسلیم خدا و امر الهی است.
حسین(ع) میداند که بردن خاندانش با خود مصلحت است، یعنی اسارت اینها رضای خدا است، و رضای حق همیشه در مصلحت است.
مصلحت یعنی کمال فرد و بشریت.
قهرمانان گمنام واقعه کربلا:
یکی از ویژگیهای واقعه کربلا این بود که از طفل رضیع تا شیخ کبیر حضور داشتند.
که از کودک شیرخواره و طفل شش ماهه ، علی اصغر که آخرین و کوچکترین سرباز حسین(ع) بود.
تا مردانی جلیل القدر، ۷۰ ـ ۸۰ ساله، و نه و یا ده کودک، که هنوز به سن بلوغ نرسیده بودند حضور داشتند.
اما نقش زن در کربلا منحصر به حضرت زینب(س) نبود.
و چند خانواده بغیر از اهل بیت نیز بودند.
یکی خانواده عبدالله بن عمیر کلبی بود، مادر او پیرزنی که بعد از اینکه فرزندش به میدان می رود و می جنگد، تا پنجه هایش قطع می شوند و به نزد ابا عبدالله می آید و در حالی که رجز می خواند، به مادر گفت:
آیا خوب عمل کردم؟ گفت نه، من از تو راضی نمی شوم تا تو را کشته نبینم!
این مرد می رود تا شهید می شود. و سرش را می بُرند و به خیام حرم پرتاب می کنند.
این مادر سر پسر خود را می گیرد و به سینه می چسباند، می بوسد و می گوید: ما چیزی را که در راه خدا دادیم، پس نمی گیریم، و سر را پرت می کند به سوی یکی از افراد دشمن، و بعد عمود خیمه ای را بر می دارد و شروع می کند به حمله کردن، و رجز می خواند:
اناعجوز سیدی ضعیفه خاویة بالیة نحیفه
من پیر زن ضعیفه ای هستم، پیرزنی نا توانم، أما تا جان دارم از خاندان فاطمه دفاع می کنم.
بعد از روز عاشورا نقش زنان بسیار قابل توجه است و زنان اهل بیت هم چون حضرت زینب ،حضرت سکینه، حضرت ام کلثوم و دیگر زنان، نقش بسیار مهمی در افشای واقعه عاشورا داشتند.
از این رو باید نقش مهم زنان در واقعه کربلا بیشتر بیان شود
اسارت:
بزرگی می گفت :
اگر چه واقعه کربلا را باید با منطق عشق حل نمود. اما منطق عقل با بردن زن و فرزند و خاندانش کاملا موافق است!
زیرا بعد از واقعه کربلا خاندان آن حضرت بزرگترین خدمت را نسبت به مقصد و هدف ابی عبدالله(ع) انجام دادند، خصوصا زینب (س) دختر امیر المؤمنین.
به این معنا که اگر ارزش آن واقعه را به دو قسمت تقسیم کنیم بی شک قسمت دوم آن با دست زینب(س) انجام شد. و محققا اگر زینب و سایرخاندانش نبودند مقصد آنحضرت تأمین نمی گشت.
کاروان مبلغین:
در حقیت امام حسین(ع) با بردن زنها و بچه ها یک کاروان مُبَلّغ با خود می برد.
آنچه سبب شد شهادت حسین(ع) مورد بیداری مردم گردد کاروان اسیران بود و کلاً نقل وقایع عاشورا و رسوائی یزیدیان به وسیله اهل بیت بود، زیرا آنها عامل نقل واقعه کربلا بودند که دو جنبه داشت، یکی خبر کشتن آنها بود و دیگر چگونه کشتن.
مثلا اگر زینب(س) در این سفر نبود و در مدینه می ماند و خبر قتل آن حضرت را می شنید، چه می توانست بکند جز اینکه بنشیند و بر مرگ برادرش گریه کند. اما حضور زینب(س) و سایر زنها پس از شهادت بزرگترین خدمت را انجام داده، اولاً اسیری آنها و گرداندن آنها بدور شهرها بیشترین بغض وعداوت را نسبت به بنی امیه در دلها بوجود آورد، و زمینه انقلاب را از برای انقلاب های بعدی آماده نمود. و هر یک به دیگری می گفت: مگر اینها خاندان پیامبر(ص) نیستند.
زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتابهاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي