زینب (س) حامی ولایت: /آیا حسین(ع) خود را به مهلکه انداخت ؟

زینب (س) حامی ولایت:

اما قهرمان کربلا زینب کبری(س) برای این سفر آماده شده بود، و حتی وقتی پسر عمویش “عبدالله بن جعفر” از او خواستگاری می کند. قبول آنرا مشروط به آن دانست که هرگاه حسین(ع) خواست، مسافرتی برود، زینب همراه حسین(ع) برود و عبدالله ممانعت نکند.
و عقد ازدواج بر این شرط، برگزار شد.

لذا زینب(ع) در این سفر از مدینه با برادرش حسین(ع) همراه بود، و در واقع سرپرست کودکان و بانوان بود، و تا آخرین حد توان در این سفر، به برادر و نهضت عاشورا، کمک کرد.

اما مهمترین وظیفه و عظمت زینب کبرا(س) این استکه او حامی ولایت بود.

 تا وقتی برادرش حسین(ع) بود یگانه حامی او بود، و بعد از او از حجت خدا امام سجاد(ع) سرپرستی و حمایت کرد و در چندین مورد، نگذاشت او را به قتل برسانند، و خود را سپر او کرد، و این چنین درس حمایت از مقام رهبری اسلامی را به جهانیان آموخت.

لذا درخت اسلام بدست مبارک رسولخدا(ص) کاشته شد، و با خون حسین(ع) آبیاری شد، و با فداکاری اهل بیت به ثمر رسید.

دعا: خدایا دل ما را به نور ایمان و علم قرآن منور بفرما، و ما را در پرتو ولایت ائمه،(ع) قرار بده و در دنیا زیارت و در آخرت شفاعت آنها را نصیب ما گردد.

 آیا حسین(ع) خود را به مهلکه انداخت ؟

بعضی مطرح می کنند:

امام حسین(ع) با کشته شدن خود و اصحابش خود را به مَهلکه انداخته است
و می گویند: این مخالف آیه مبارکه « ولا تلقوا بایدیکم الی التهلُکه» است.
یعنی (خود را بدست خود به هلاکت نیفکنید)،

و با بی توجهی عمدی یا غیر عمدی به آیات بسیار دیگر، در مورد جهاد و امر به معروف و نهی از منکر، ایجاد اشکال یا سؤال می کنند.

این آیه ۱۹۵ سوره بقره است که می فرماید:

وَأَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ ۛ وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ
(و در راه خدا انفاق كنيد و [با ترك اين كار پسنديده، يا هزينه كردن مال در راه نامشروع] خود را به هلاكت نيندازيد، و نيكى كنيد كه يقيناً خدا نيكوكاران را دوست دارد )

باید گفت: که بزرگان بیان می دارند که آیه مذکور، مربوط به جهاد با جان نیست، بلکه همانگونه که آغاز آیه نشان می دهد مربوط به انفاق است.

با توجه به آیه که می فرماید: ” در راه خدا انفاق کنید و خود را بدست خود به هلاکت نیفکنید، و نیکی کنید که خداوند نیکوکاران را دوست دارد”.

منظور این است که انفاق را ترک نکنید که در این صورت، هلاکت اجتماعی پیش می آید، و یا در انفاق افراط نکنید که در این صورت، خودتان تهیدست و درمانده شوید.

بنابراین آیه فوق “افراط و تفریط” در انفاق را که موجب تهیدستی است منع کرده است و کاری به جهاد با جان ندارد.

وفرضا هم اگر از آن، “قاعده ای کلی” بدست آوریم، جنگ و جهاد (در راه اعلای کلمه توحید و ابطال باطل ) یعنی با عزت جنگیدن و کشته شدن، در راه خدا هلاکت نیست، .بلکه عزت و کرامت است.

پس این کشته شدن، خود را به هلاکت انداختن نیست.

و گفته اند: « ولا تلقوا بایدیکم الی التهلکه» دال بر این است که آدمی بدون دلیل موجّه خود را به خطر نیندازد.

پس اینکه انسان به خطر بیفتد گاهی حتی ضرورت دارد،
ولی مهم آنست که آیا آنچه که برایش تحمل خطر می شود آیا ارزشش را دارد ؟!.

حال با توجه به آیات و احادیث چند سؤال مطرح می شود؟ آیا آیه ای که میگوید:

وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ «۱۶۹»
( هرگز گمان مبر آنان كه در راه خدا كشته شدند مردگانند، بلكه زنده‏اند و نزد پروردگارشان روزى داده می‏شوند

 آیا شهادت در راه خدا هلاکت است یا سعادت. که خداوند اصلا آنان را مرده نمی داند، بلکه از یک زندگی معنوی و رزقی مستمر خبر می دهد.

آیا حسین(ع) وقتی می گوید: اگر دین خدا بجز با کشتن من پا بر جا نمی ماند پس ای شمشیر ها مرا در بر گیرید. آیا این هلاکت است؟

و آیا آیه ۱۱۱ سوره توبه که در جلسات قبل بیان شد. که معامله با خدا که خریدار جانها ومالهای مؤمنین است، و وعده بهشت داده است. “

«ان الله اشتری من المؤمنون انفسهم واموالهم بان لهم الجنه.»

آیا کسی که عزیز ترین متاع خود، یعنی “جانش” را با خدا معامله می کند، آیا این هلاکت است؟

نکته دیگر اینکه: باید گفت کشته شدن حسین (ع) برای اسلام بود و باید یا اسلام فدا شود و یا حسین(ع) لذا جان امام حسین(ع) مهم است ولی اسلام مهمتر است و بدیهی است که مهم خود را فدای اهم می کند.

 لذا نمی توان بر قیام آن بزرگوار به سبب آنکه دچار سختی و شهادت و اسارت اهل بیت شده ایراد، وارد کرد.

نکته دیگر اینکه تا جهاد و شهادت در نظر مردم چه مفهومی داشته باشد. آنهایی که دنیا و خوراک و پوشاک آنرا کمال می دانند، بله کشته شدن برایشان هلاکت است. چرا که بدین وسیله آنها را از دست می دهند.

اما آنهایی که کشته شدن را، راهی و وسیله ای برای تقرب به خداوند عزّوجل می دانند نه تنها جهاد برای آنها هلاکت نیست بلکه عین زندگی است. چنانکه اشاره شد آیه ۱۶۹ آل عمران.