طلب معرفت و شناخت
از امام صادق (علیه السلام) روایت شده که در ماه رجب این دعا خوانده شود:
«اللَّهُمَّ إِنِّی اَسْاَلُکَ صَبْرَ الشَّاکِرِینَ لَکَ وَ عَمَلَ الْخَائِفِینَ مِنْکَ وَ یَقِینَ الْعَابِدِینَ لَکَ اللَّهُمَّ اَنْتَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ وَ اَنَا عَبْدُکَ الْبَائِسُ الْفَقِیرُ اَنْتَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ وَ اَنَا الْعَبْدُ الذَّلِیلُ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ امْنُنْ بِغِنَاکَ عَلَی فَقْرِی وَ بِحِلْمِکَ عَلَی جَهْلِی وَ بِقُوَّتِکَ عَلَی ضَعْفِی یَا قَوِیُّ یَا عَزِیزُ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْاَوْصِیَاءِ الْمَرْضِیِّینَ وَ اکْفِنِی مَا اَهَمَّنِی مِنْ اَمْرِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ یَا اَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.»
خدایا شکیبایى شاکرانت، و کردار ترسیدگانت، و باور عبادت کنندگانت را از تو می خواهم،
خدایا تو برتر و بزرگى، و من بنده بینوا و تهی دستم، تو بى نیاز و ستوده اى، و من بنده خوارم،
خدایا بر محمّد و خاندانش درود فرست، و عطاى این خواسته ها را بر من منت بگذار
به توانگرى ات بر تهیدستی ام، و به بردبارى ات بر نادانى ام، به توانت بر ناتوانى ام اى عزیز،
خدایا بر محمّد و خاندانش آن جانشیان پسندیده درود فرست، و مرا از کارهاى دنیا و آخرت نسبت به چیزی که بی تابم کرده کفایت کن اى مهربانترین مهربانان.
یکی از دعاهای دیگر که به معرفت و شناخت خداوند متعال اشاره دارد و در حقیت این دعا خودشناسی و خداشناسی است و در این دعا چند مطلب عظیم را دعا کننده از خدای خودش در خواست میکند .
مبنای اسلام انسان سازیست
اساس و مبنای اسلام بر انسانسازی است؛ و انسانسازی در مرتبهی اول، تعمیر دل و آباد کردن جان است. دنیایی که در آن زر و زیور و نعمت باشد، اما انسان از انسانیت و اخلاق و دینداری بهرهیی نبرده باشد، این دنیا به اهل دنیا هم لذتی نخواهد داد؛ آسایشی به بشر نخواهد بخشید.
آسایش انسان، ناشی از آن روحیه و اخلاقی است که باید از دین استمداد بشود و سرچشمه بگیرد. دنیایی که در آن، اخلاق و معنویت و دین نباشد، همین میشود که امروز شما میبینید که در سایهی سنگین صاحبان قدرتها بر مظلومان است .
هر کداممان در هر جا که هستیم، همت اوّلمان باید بر تکمیل نفس و تهذیب نفس و ساختن باطن ، و متحلی شدن به حلیهی اخلاق الهی و معنوی باشد.
در همین ماه رجب – این فرصت مضاعفی است – مشاهده کنید که چه کوششی در ادعیهی این ماه و ادعیهی دیگر میشود، تا انسان در باطن و در قلب خود متحول بشود و زیور اخلاق الهی و انسانی را پیدا کند؛ این، انسانسازی است؛ این، مقصود و هدف اصلی از همهی معارف الهی و بعثت انبیاست.
«الّلهم انّی اسئلک صبر الشّاکرین لک و عمل الخائفین منک و یقین العابدین لک»؛
این مایهی و اصل دعاهاست ، در درون خود، باید آن نور معنویت، آن شکر، آن صبر، آن یقین، آن عبادت، آن ذکر را برافروزیم و مثل شمعی روشن کنیم، و با معرفت بیشتر نورانیت بیشتری کسب کنیم ، تا این ملت مسلمان بتواند
برای ملتهای دیگر الگو بشود؛ و تا بتواند با کسب معارف الهی سعادت برای خود و ملتهای دیگر بیاورد؛ و نیز تا بتواند از بلیاتی که انسانها بهخاطر آلودگیهای نفسانی و روحی دچار آن هستند – از این منیتها و خودخواهیها و خودپرستیها – در امان و برکنار بماند.