احساس خوشبختی یعنی همین!

احساس خوشبختی یعنی همین!

 

خوشبختی رسیدن به خواسته ها نیست ، بلکه لذت بردن از داشته هاست.، زیرا احتیاج به محاسبه داریم تا برای زندگی بهتر برنامه ریزی کنیم . ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻐﻔﺮﺗﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺴﺖ…؟

چند سؤال خودشناسی؟؟؟

آیا شما کسی هستید که در تمام لحظاتت به فکر خدا باشی ؟

شما از ۲۴ ساعت در روز و زندگی ات چقدر را به یاد خدا می گذرانی ؟

آیا جزو کسانی هستی که اغلب اوقاتش در یاد خدا سپری می شود ؟ اگر کسی لحظه ای از یاد خدا غافل باشد ، آن لحظه غفلت کرده است و این غفلت ، زمینه ساز گناه است.

پس بیائیم و از خداوند بخواهیم که : خدایا ما را لحظه ای و کمتر از آنی به خودمان و به دیگران و به غیر خودت وامگذار، و کاری کن که در تمام لحظه ها و ثانیه ها فقط به یاد تو نفس کشیده و به یاد تو باشیم .

شما محاسبه کنید که چقدر از ۲۴ ساعت به یاد خدا بوده اید ؟ اگر بودید باید خوشحال باشید و در غیر این صورت خسران کرده اید. بسیاری از بزرگان در این زمینه آن قدر رشد کرده بودند که حتی در خواب هم ذکر می گفته اند ، یعنی صورت ملکوتی و برزخی آن ها هم مرتب در حال ذکر بوده است.

ما باید به مقتضای «لیس للانسان الا ما سعی» فقیرانه گدایی کنیم که خدایا ما تصمیم گرفته ایم ایام و لحظات ما به ذکر تو معمور باشد و به خدمت تو موصول باشد تا این که خدا توفیق بدهد تمام اوراد و اذکار ما یکی شود و با ذکر واحد که همان اسم اعظم الهی است خدا را یاد کنیم.

که اگر چنین شود قطعا شما جایگاه خلیفه اللهی پیدا می کنید و آن جایگاهی است که به تبع آن می توانید به حوائج و خواسته ای خود برسید و حوائج و خواسته های دیگران را هم به اذن خدا برآورده کنید.

پس ، از وجود حضرت بقیة الله الاعظم – اروانا له الفداه – وتمام ائمه اطهار می خواهیم تمام لحظات ما به یاد خدا باشد.

خواهش و تمنا دارم که به این صحبت ها به صورت کلیشه ای نگاه نکنید و سعی کنید از همین لحظه یاد خدا را بیشتر ذکر کنید و بیشتر به یاد او باشید. بالاترین پذیرایی که در ماه رمضان از ما شده نزول قرآن است.

همیشه سعی کنید که قران همراهتان باشد و لحظه ای که فارغ می شوید قران را باز کنید و تلاوت کنید. اگر چنین باشید خداوند متعال از این کار شما خیلی خوشنود شده و رابطه ای صمیمانه با شما برقرار می کند.

باید یاد بگیریم که رابطه مان با قران و خدا خیلی صمیمانه و نزدیک شود،

باید حس دوری و بُعد را نسبت به خدا نداشته باشی و احساس کنی که خدا کنارت نشسته و دارد با تو حرف می زند و تو هم با او حرف می زنی ؛ هر چقدر که بیشتر به خدا فکر کنی و بیشتر توجه کنی خدا بیشتر به قلبت نزدیک می شود و حال مناجات پیدا می کنی.

در ارتباط با خدا ما یک دعا داریم و یک مناجات . شما دعا می کنی و از خدا چیزی را می خواهی، این خواندن است و صدایت هم بلند و معمولی؛ ولی وقتی پای مناجات وسط می آید دیگر بحث نجوا کردن و آهسته سخن عاشقانه گفتن است ؛

انگار که خدا کنارت نشسته و تو احساس خیلی قرب و نزدیکی به او می کنی و با او حرف میزنی و نجوا می کنی و او هم با تو نجوا می کند و این خیلی احساس شیرینی است و این حس فقط برای کسانی پیش می آید که در حال نجوا کردن با خداوند متعال هستند.

تمام تعالیم ما تاکید دارد که ما کمتر حرف زائد بزنیم ، “قد افلح المومنون …عن الغو معرضون”. این یعنی اگر وقت گیر آوردی حرف لغو نزن ، بنشین و با خدا حرف بزن ومناجات کن ، با خدا حرف زدن که لغو نیست ،با او نجوا کن و ارتباط صمیمانه برقرار کن تا خدا حرف های نا گفتنی را برای تو بگوید و قلب و وجود و ضمیر تو را مستعد این کند که بتوانی با او حرف بزنی.

می توانی مشغول کار دنیایی خود باشی و با خدا حرف هم بزنی و مناجات هم کنی؛ اگر در مغازه هستی ، اگر در حوزه هستی ، اگر در دانشگاه هستی ، اگر کار می کنی ، اگر سخن می گویی و خلاصه در همه حال با خدا هم حرف بزن و قلبت به یاد او باشه .

وقتی در طول روز این گونه باشی و لحظاتت را برای خدا خالص کنی، شب هنگام در دانشگاه الهی از درون وجود خودت معارف الهی به جوشش در می آید و خیلی چیزها را که نمی دانستی دیگر می فهمی.

حقیقت قیامت ، صراط مستقیم ، ولایت ، بهشت و جهنم و … را درک می کنی و به حقایق کلیه ی الهی می رسی. این می شود معنی “لیس الا نسان الا ما سعی” یعنی هر چه بیشتر سعی کنی بیشتر به تو می دهند.

آن کسانی که در دریا شنا کرده و غواصی می کنند به مروارید های کف دریا هم دسترسی پیدا می کنند و آن ها را صید می کنند و به آن می رسند، ولی آن هایی که فقط کنار ساحل نشسته و پاهایشان را به آب می زنند به مروارید های کف دریا نمی رسند ، چون غواصی یاد نگرفته اند و در دریا نرفته اند و در بحر وجود الهی غواصی نکرده اند و فقط دست و پایشان را در کنار دریا خیس کرده اند و دستشان به مروارید های کف دریا نمی رسد و فقط به اندازه ی خیس کردن صورتشان با آب دریا ، باد خنکی به صورت آن ها می خورد. و این بهره ی آنان از سعی و تلاش خودشان است.

پس “لیس للانسان الا ما سعی”. و بدتر به حال کسانی که اصلا کنار ساحل نمی آیند و دست و پایشان را به ساحل و آب هم نمی زنند. تلاش های ما باید در حد دعا نباشد و در حد مناجات باشد، دائمی باشد حضرت علی(ع) یکی از کسانی هست که دائم در حال مناجات با خدا بوده

ایشان در مناجات شعبانیه می فرمایند: خدایا کاری کن که من لایق مناجات تو شوم. مناجات شعبانیه دعایی بسیار سنگین است. بعد از این که می فرماید کمال انقطاع الیک را به من عطا کن و روشن ساز دیده های من را تا این که تو را ببینم، تا این که چشم های قلب من پرده های حجاب های نورانی را پاره و خرق کند و کنار بزند و به معدن عظمت که همان مروارید های کف دریا هست برسم و ارواح سرگردان ما را به عز قدسی خود متصل کن.

بعد که این طوری شد و کاملا انقطاع حاصل شد می فرماید: “الهی واجعل لی من نادیته” (یعنی خدایا مرا از کسانی قرار بده که وقتی مرا ندا می کنی فورا جوابت رو بدهم) . بحث ندا و مناجات هست ؛ می فرماید مرا از کسانی قرار بده که تو در درون آن ها با آن ها نجوا می کنی ولی آن ها در عیان به کارهای خود مشغولند اگر این طوری شدیم که لحظه به لحظه تمام کارهای ما برای خدا باشد بالاترین عیدی را در شب عید فطر از خدا گرفته ایم .

والسلام الحمدلله رب العالمین