توحيد فطری

توحيد فطری

توحید فطری: فطرت در لغت به معنای سرشت یا طبیعت ، و در اصطلاح به معنای غریزه معنوی هر انسان می باشد ، انسان دارای دو نوع غریزه است:

۱ـ غرايز مادی که برای تامین احتیاجات مادی در درون انسان نهفته است مانند ابزار تشنگی و گرسنگی ، ترس و امید.

۲ـ دوم : غریزه معنوی مانند کمال طلبی نوع ‌دوستی ایثار و از خودگذشتگی ، احسان و شفقت ، و بالاخره وجدان اخلاقی ، که این غرایز در وجود انسان برای عبور از مرز حیوانیت و رسیدن به کمال واقعی نهاده شده است .

فطرت يا غریزه معنوی

غريزه معنوی یا فطرت ، یعنی آنچه را انسان خود می یابد و نیاز به فراگیری در مورد آن ندارد . فطرت یکی از منابع الهام بخش معرفت و شناخت است ، گاهی از این منبع شناخت به “قلب” نیز تعبیر می‌شود و با “عقل” كه مرکز تفکر و ادراکات نظری است تفاوت روشنی دارد و همه اینها شاخه های یک درخت و ثمره های شجره مبارکه “روح” انسان هستند .

این فطرت معنوی در وجود هر انسانی هست فقط گاهی حجاب های ظلمانی مانع بروز آن می شود و بعثت انبیا و آمدن امامان معصوم ، برای رفع این حجاب ها و رشد این فطرت الهی بوده است و گرنه هر انساني با فطرت پاک توحیدی به دنیا می‌آید .

قران مي فرمايد:

فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ‏

‏روي خود را خالصانه متوجّه آئين ( حقيقي خدا ، اسلام ) كن . اين سرشتي است كه خداوند مردمان را بر آن سرشته است ، اين است دين و آئين محكم و استوار ، و ليكن اكثر مردم ( چنين چيزي را ) نمي‌دانند

این آیه می گویند: ملتزم و پذیرا باش دین حقی که خداوند آفرینش انسان ها را بر اساس آن قرار داده است که هیچ تبدیل و دگرگونی در آفرینش خداوند نیست این است دین و آئين محکم ولی “اکثر مردم نمی دانند ”

فطرت در روايات و كلام دانشمندان

در روایتي حضرت رسول صلی الله علیه و آله می فرماید: “کل مولود یولد علي الفطره.” یعنی هر نوزادی بر فطرت (توحید و اسلام) متولد می‌شود و این فطرت همچنان هست تا پدر و مادر او را به آیین یهودیت يا نصرانیت بار آورند .

و امام صادق علیه السلام می فرمایند: مقصود از فطرت ، “اسلام” است که وقتی خداوند پیمان توحید و شناسایی خود را از بشریت گرفت نیاز به دین را هم در وجودشان قرار داد.

در نتیجه می بینیم که هر انسانی در وجود خود احساس نیاز به آفریدگار دارد این حالتی است که خداوند در سرشت و فطرت انسان ها قرار داده است . مسئله ای که دانشمندان غیر مسلمان هم به آن اعتراف کرده اند.

اینک به نمونه‌های از آن اشاره مي شود. (پاسکال) می گوید: دل دلائلی دارد که عقل را به آن دسترسی نیست

(ويليام جيمز) مي گوید: من به خوبی می پذیرم که سر چشمه زندگی مذهبی دل است … و نیز گفته شده ، حقيقتا چنین به نظر می‌رسد که احساس عرفانی جنبشی است که از اعماق فطرت ما سرچشمه گرفته است و یک غریزه اصلی است .

انسان همچنان که به آب و اکسیژن نیازمند است به خدا نیز احتياج دارد . (الکسیس کارل). بيان مي دارند : انسان درک می‌کند که احتیاج به آب و غذا دارد، همچنین روح ما درك می کند که احتیاج فراوانی به غذای روحی دارد ، این احساس عبارت است از دینی که اولین انسان با آن هدایت شد.

و دلیل این مطلب اینکه اگر بچه ای را از وحشی ترین اقوام دنیا بگیریم و او را آزاد بگذاریم که هر گونه می خواهد زندگی کند و هیچ دینی به او تلقین نکنیم وقتی بزرگ شد و کامل گشت مشاهده می‌کنیم که دنبال گمشده ای می گردد و دائما روي اصل اندیشه فطرتش به این طرف و به آن طرف می زند تا در مغز خود چیزی تصور کند که ما آن را عقیده یا دین می‌نامیم ( سقراط حکیم) .

هر انسان در وقت اضطرار و انقطاع از ما سوي الله به خداوند قادر متعال توجه پیدا می‌کند که فطرتا خود را نیازمند به أن وجود بی نیاز می بیند و اگر در هر زماني این حالت پیدا شود انسان می‌یابد که بین او و معبودش فاصله ای نیست .

امام علی علیه السلام می فرمایند: خدا کسی است که هر آفريده أي به هنگام نیازها و سختيها (وقتي اميدش از غير او قطع مي شود ) به او پناهنده می شود. .

خداوندی که بی قرن و عديل است

وجود او نه محتاج دليل است

اگر افتی به دام ابتلائی

به جز او از که می جوئی رهایی

بنابراین فطرت خداشناسی از سرمایه های اصلی و اساسی وجود انسان است که آیینه سان حقیقت را می‌نمایاند . لكن چه بسا وابستگی و محبت زیاد به دنیا ، محیط فاسد و در یک کلمه گناه ، مانع حق نمائی فطرت میگردد . گناه این آینه صافی را زنگاری و غبار آلود می کند .

قرأن مي فرمايد: سرانجام کسانی که بسیار گناه کردند این شد که نشانه های خدا را تکذیب و استهزا و مسخره کردند