از غیب تا حضور

 

از غیب تا حضور

سخن تا کنون به لسان غیب بود ، اما الان به لسان حضور است . انتقال سخن از غیب به حضور، عبد و بنده اي که فهمید خدا جمیع کمالات را دارا است ، رب العالمین است ، رحمان و رحیم مطلق است ، مالک مطلق است ، در این صورت [این خدا ] لایق است که عبد و بنده اش خود را در حضور خدا ببیند.

و او را مخاطب قرار دهد و بگوید: «ایاک نعبد» و کسی که این دید را ندارد و این معرفت را ندارد یعنی حضور قلب ندارد ، شایسته خطاب نیست .

به او اجازه نمی دهند که در محضر خدای سبحان قرار بگیرد . او غایب است ، گر چه خدا مشهود مطلق است.

در اینجا زمام امور بدست گوینده نیست ، بدست مخاطب است . مخاطب به انسان تاکنون اجازه حضور نمی داد ، الان اجازه حضور می دهد . گوینده بعد از درک این معارف بلند، خود را در مشهد خدای سبحان مشاهده می کند، می گوید «ایاک» فقط تو را .

 

از استعانت تا ولایت

سخن از غیب به حضور آمد ، آنهم با تقدیم معبود بر عابد ، و حصر عبادت و استعانت ، حفظ وحدت در ناحیه معبود ، و حفظ کثرت در ناحیه عابد.

که از جمع این نکات بدست می آید : که «الله» معبود است و لا غیر، و غیر خدا هرکه هست و هرچه هست عابد است و لا غیر.

تا انسان نماز گزار ، یا قاری قرآن هنگام تلفظ کلمه «نعبد» که متکلم مع الغیر است، دیدگاهش چه اندازه وسیع باشد ، و چه کسانی را در نظر بیاورد.