راز تفاوت انسان ها در نماز

راز تفاوت انسان ها در نماز

انسان عادی وقتی بخواهد بگوید «ایاک نعبد» ، می گوید: من و دیگر نماز گزاران ، تو را عبادت می کنیم . اما اگر انسان مقداری با آیات قبلی مأیوس شد ، دیدش وسیع گردید ، با قاطعیت می گوید: «ایاک نعبد» یعنی من که جزئی از عالمین هستم ، با دیگر اجزاء عالمین ، همه تو را عبادت می کنیم .

چه اینکه خودت در باره قیامت فرمودی:

إِنْ كُلُّ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِلَّا آتِي الرَّحْمَٰنِ عَبْدًا

هيچ كس در آسمان‏ها و زمين نيست مگر اينكه] ذاتاً [بنده] و مملوك [به سوى] خداى [رحمان مى‏آيد این ظهور عبودیت موجودات در قیامت است.

خیلی ها باید بمیرند و در قیامت ببینند که همه بنده وار می آیند، اما یک موحد قبل از اینکه بمیرد این معنا را می بیند . و اگر هم اکنون دید همه بنده اند ، دیگر به غیر خدا تکیه نمی کند. و این عبودیت ، عبودیت مطلقه است ، نظیر ربوبیت مطلقه خدای سبحان .

در کنار « ایاک نعبد ، ایاک نستعین » آمده یعنی حتی در عبادت هم از تو استعانت می کنیم، تا کسی گمان نبرد، انسان در بنده بودن مستقل است .

آری تو را می پرستیم ، و در این پرستش همگانی هم تنها از تو استمداد می کنیم و لا غیر، اگر دیگری مددی به ما می فرستد ، مجرای فیض توست.

آنجا که فرمودی:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ ۚ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ .

اى اهل ايمان از صبر و نماز [براى حل مشكلات خود و پاك ماندن از آلودگى‏ها و رسيدن به رحمت حق] كمك بخواهيد زيرا خدا با صابران است . باز ، صبر و نماز هم جزو برنامه هائی است که تو به ما آموختی، این دو پلی هستند که ما را به مقصد می رسانند.

آن یکی فیضش گدا آرد پدید

وآن دگر بخشد گدایان را مزید

خدای سبحان ، با یک فیض انسان را گدا می کند ، و با فیض دیگرش گدا را مستغنی می کند. انسان اگر بفهمد گداست ، فقیر الی الله ، نعمت است . و الا اگر نفهمد زحمت است. خدای سبحان با یک فیض انسان را تشنه می کند ، و با فیض دیگر انسان تشنه را به چشمه کوثر می رساند. آنگاه برای انسان جز عطش چیزی نمی ماند.

از ائمه(ع) سئوال شد حواس ما در نماز جمع نیست ، حضوری نداریم ، چه کنیم ؟ فرمودند : با نافله آنرا جبران کنید . عرض کردند، در نافله هم اگر حواس ما جمع نبود چه کنیم ؟ فرموند، با سجده شکر

جبران نمائید.

این همه فضیلت که برای سجده شکر است ، به خاطر آنستکه انسان اگر توفیق انجام یک عبادتی نصیبش شد ، تازه اول بدهکاری اوست، تازه باید شاکر باشد که این نعمت نصیب او شده است.

امام سجاد (ع) در باره عجز از شکر فرمود: «هر چه می کوشیم سپاس نعمت تو فرو نگذاریم ، باز تقصیرکار و مدیون می شویم »

کمک خواهی فرع بر عبادت اوست ، باید به او نزدیک شد ، انگاه بخود اجازه داد که از او طلب استعانت کرد. همانطور که عبادت درجات دارد ، استعانت هم درجاتی خواهد داشت .

یک وقت انسان فقط خود را می بیند ، می گوید: من خدا را عبادت می کنم . آنگاه در «ایاک نستعین» که بدنبالش ذکر می کند، خیلی ضعیف و کم رنگ خواهد بود. اگر عبادت به مرحله عالیه راه یافت ، استعانت نیز به مرحله ولایت می رسد. در اینصورت انسان از آسیب دشمن درون و برون راحت و آسوده می شود. . .