زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
هدف آفرینش انسان از منظر قران
خداوند در قرأن ميفرمايد:
«ما خلقت الجن و الانس الاّ لیعبدون» (جن و انس را جز برای عبادت خلق نکردم). بحث اینست که در حدیث آمده است «لیعبدون» یعنی (لیعرفون) یعنی جن و انس خلق نشده اند مگر برای رسیدن به معرفت الله .
عبادت با عبد چه پیوند و رابطه ای دارد ؟
“قرآن کریم عبادت را هدف آفرینش انسان معرفی کرده ، نه هدف آفریننده یعنی خدا ، از نظر قرآن عبادت برای انسان همانند درخت است برای هسته ، هسته اگر درخت نشود ، بذر اگر سنبل و خوشه نشود ، به مقصد نرسیده است.
«پس عبادت هدف خلقت است، نه خالق که اگر مخلوقی عبادت نکرد، خدای سبحان نعوذبالله به هدف نرسد. زیرا او غنی محض ، کمال مطلق و نا محدود است . فرض ندارد که کاری را برای چیزی انجام دهد که بوسیله آن کار به هدف و مقصدی برسد.
«إِنْ تَكْفُرُوا أَنْتُمْ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ » ابراهیم
اگر شما و همۀ مردم روی زمین [نسبت به نعمت های مادّی و معنوی حق]، غرق ناسپاسی شوید [هیچ زیانی به خدا نمی رسد؛ زیرا] خداوند بی نیازِ مطلق، و ستوده خصال است .
عبادت غذای روح و برای رشد و تکامل انسان است ، منتهی عبادتی که با معرفت و با اخلاص باشد.
اگر انسان به مرحله عبادت نرسید و بندگی نکرد ، مثل آن است که در زیر خاک دفن شده و رشد و نمو نکرد. «قد خاب من دساها» هر که با جانش دسیسه کرد و آنرا زیر خاک دفن کرد ، زیانکار شد . یعنی کسی که (آن فطرت درونی خود را شکوفا نکرد و آن فطرت را در میان امیال دفن کرد زیانکار است).
اما کسانی که به حضور خدا بار یافتند و عرض کرد «ایاک نعبد» فقط او را می پرستم . یعنی مثل آن هسته ای هستم که می خواهم سر از خاک بر آورم . «قد افلح من زکیها » هر که جان را مصفّا کرد رستگار شد.»
(و آن کس که جان خودش را شکوفا کرد به فلاح و رستگاری رسید.). «کسی که جانش را در بین خواسته های طبیعت غرق کرد و گفت همین جهان طبیعت و خاک است و بس ، او جان زنده الهی خود را دفن کرد . و در نتیجه از قرآن پایه و مایه ای نگرفت