تسبیح تکوینی گواهی به حکمت خداست

“تسبیح تکوینی گواهی به حکمت خداست

 

“چندین جای از قرآن مجید راجع به تسبیح موجودات سخن رفته است، تسبیح کردن همه اجزا عالم هستی از عرش تا فرش را یاد آور شده است، «يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ»

تمام مراتب خلقت خدا را می ستایند، تسبیح تکوینی عقلی که راجع به معرفت استدلالی ما می شود این است که هر عضوی از عالم هر موجودی وضع و خاصیتش گواه صادقی است بر اینکه سازنده اش نقص ندارد، هر چیزی را به جای خودش قرار داده است در گیاهان و حیوانات و خلاصه همه موجودات همین است.”

هر گیاهی که از زمین روید

وحده لا شریک له گوید

 

 

تسبیح ملکوتی را گوش نمی شنود

 

“بلی یک مرتبه از تسبیح است که غیر از تسبیح عقلی است، غیر از این است که عرض شد که تکوینا اثر، دلالت بر موثر دارد کتاب عالم وجود دلالت بر عدم نقص صاحبش دارد.

اما تسبیح دیگر مثل تسبیح اختیاری بشر است به زبان ملکوتی، تمام اجزا عالم وجود حتی ذرات بدن من و شما تسبیح می کنند به صورت ملکوتی که قابل شنیدن ما نیست؛ ما در عالم ملک هستیم جهت ظاهر، صامت است ولی ملکوتش ذاکر است.”

“دانایی بشر نسبت به نادانیش قطره است به دریا ، نسبت متناهی و نا متناهی است، نباید او را غرور بگیرد، خیال نکند همه چیز را فهمیده و آنچه را نفهمد منکر شود، تا منکر شد معلوم می شود جاهل است.

انسان نسبت به ماوراء ماده و عالم ارواح بی خبر است. ارتباطی که میان روح است، رزق ارواح چیست و چگونه است، حیاتشان چگونه است؟ ملکوت را بی خبر است تنها صورت را می بیند و به حکم عقل « عدم الوجدان لا یدل علی عدم الوجود» نیافتن نشانه نبودن نیست، عاقل چیزی را که ندانسته منکر نمی شود . تسبیح حقیقی و تکوینی اشیاء مربوط به عالم ملکوت است و گوش ما ملکی است مربوط به صداهای نيست كه با برخورد به هوا به گوش ما می رسد.

هر کس صوت ملکوتی أجزاء بدن خودش را بشنود زندگی نمی تواند بکند، متلاشی می شود اما خداوند است که بردبار مطلق است.” آری باید گفت : «ما عبدناک حق عبادتک و ما عرفناک حق معرفتک ».

بنده همان به که ز تقصیر خویش

عذر بدرگاه خدای آورد