زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
فساد از تعدد و صلاح از وحدت است
با برهانی که در قرآن مجید ذکر فرموده : «اگر در آسمان ها و زمین خدایی دیگر بود جز الله هر آینه فساد می گردید»( لَوْ كَانَ فِيهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا )
بلاشک اگر خالق و مبدا عالم هستی دو تا باشد این نظام احسن حاصل نمی شود . این نظام احسن به خاطر این است که از یک مبدا است . و در آیه دیگر می فرماید : «اگر دو مبدا باشد پس دو عالم و دو قسم مخلوق دارند، آنگاه هر کدام بر دیگری برتری می جویند» ( إِذًا لَّذَهَبَ كُلُّ إِلَهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْض ) و بالجمله هر چه فساد است ناشی از تعدد و کثرت است و هر چه صلاح است از وحدت است.
ادله توحید در علم حکمت و کلام ، زیاد بیان شده ولی تا با تصدیق قلبی همراه نشود کامل نیست، باید به مرحله شهود برسد، باورش باشد به طوری که هیچ وسوسه ای در وحدانیت خدا در دل راه نداشته باشد؛ در هر چیزی شک ممکن باشد جز در مبدا و معاد و البته وقتی چنین می شود که «خود» و «من» در کار نباشد که مشروحاً عرض شد.
آن وقت است که راستی باورش هست هستی خودش و همه موجودات از خداست ؛ حدود قطع نظر از هستی هیچ است؛ این معانی را به خوبی می فهمد ، هستی است که ظهورات از آن ناشی می شود نه حدود که اعتباری است، این معانی به نور قلب قابل درک است.