ائمهٴ معصومين (ع) خدا را كه عبادت مي‏كردند چون او را دوست داشته

✅به راستي ائمهٴ معصومين (ع) خدا را كه عبادت مي‏كردند چون او را دوست داشته و اهل براي عبادت يافته بودند. خدا آرزوي افراد با اشتياق است؛ «بمحبتك يا أمل المشتاقين». شوق آن است كه انسان را به سوي خدا بكشاند، نه اينكه هدف بهشت باشد. «امل» آرزويي است كه انسان را بي‏تاب كرده، به تب و تاب وادار كند.
✅انسان گاهي اميدوار است و گاهي آرزومند، شوقي كه متعلقش باطل باشد، شوقي كاذب است. شوق صادق آن است كه تنها متوجه خداي سبحان باشد. به طوري كه ابتدا خدا مورد اشتياق و سپس مورد عشق قرار گيرد.
✅فرق شوق و عشق اين است كه «شايق» به كسي مي‏گويند كه ندارد و مي‏طلبد و «عاشق» به كسي مي‏گويند كه رسيده و آن را نگه مي‏دارد. انسان تشنه ‏اي كه به دنبال چشمه مي‏رود، مي‏گويند: او مشتاق چشمه است. امّا وقتي به آب رسيد مي‏گويند: كه او عاشق چشمه است.
✅رسول اكرم (ص) فرمود: «أفضل النّاس من عشق العبادة فعانقها وأحبها بقلبه وباشرها بجسده وتفرّغ لها، فهو لا يبالى علي ما أصبح من الدّنيا علي عسرٍ أم علي يسرٍ»؛
✅بهترين مردم كسي است كه عبادت را معشوق خود بداند، با عبادت معانقه كند و آن را با تمام وجود لمس نمايد و خود را براي آن فارغ سازد، آنگاه نگران نخواهد بود كه دنيا براي او به سختي بگذرد يا به آساني. پس برترين مردم كسي است كه به عبادت عشق بورزد.
(آیت الله جوادی آملی، حكمت عبادات، صفحه ۳۸)
✅✅✅✅✅