زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
اهل بیت ، وجه الله و أسماي حُسني هستند»
در «كافي» روايت است كه حضرت صادق(ع) عليه السّلام در تفسیر قول خداي عزّوجلّ: «وَ لِلَّهِ الاسْمَآءُ الْحُسْنَي’ فَادْعُوهُ بِهَا،» (و از براي خداست اسماء حُسني پس خدا را به آن اسماء بخوانید) قَالَ: نَحْنُ وَ اللَهِ الاسْمَآءُ الْحُسْنَي الَّتِي لَا يَقْبَلُ اللَهُ مِنَ الْعِبَادِ إلَّا بِمَعْرِفَتِنَا. حضرت فرمود: سوگند بخدا كه ما اسماء حُسني هستيم، آنچنان اسمائي كه خداوند از بندگانش هيچ عملي را قبول نمي‌كند مگر به معرفت ما.
و نيز از «بصآئر الدّرجات» روايت است از حضرت باقر عليه السّلام كه فرمود:
“إنَّ اسْمَ اللَهِ الاعْظَمَ عَلَي ثَلَا ثَةٍ وَ سَبْعِينَ حَرْفًا، وَ إنَّمَا عِنْدَ ءَاصِفَ مِنْهَا حَرْفٌ وَاحِدٌ، فَتَكَلَّمَ بِهِ فَخَسَفَ بِالارْضِ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ سَرِيرِ بِلْقَيْسَ، ثُمَّ تَنَاوَلَ السَّرِيرَ بِيَدِهِ، ثُمَّ عَادَتِ الارْضُ كَمَا كَانَـتْ أَسْرَعَ مِنْ طَرْفَةِ عَيْنٍ. وَ عِنْدَنَا نَحْنُ مِنَ الاِ سْمِ اثْنَانِ وَ سَبْعُونَ حَرْفًا، وَ حَرْفٌ عِنْدَ اللَهِ اسْتَأْثَرَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَهُ، وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إلَّا بِاللَهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ.”
«اسم اعظم خداوند از هفتاد و سه حرف بوجود آمده است، و از اين حروف در نزد آصف بن برخيا فقط يك حرف بود، كه با آن حرف تكلّم كرد و بدين جهت زمين فيما بين او و بين تخت بلقيس فرو رفت. و پس از آن تخت را بدست خود گرفت و در نزد سليمان گذاشت و سپس زمين به حال اوّليّۀ خود برگشت، و تمام اين كارها از يك چشم بر هم نهادن كمتر بود. و در نزد ما از آن اسم هفتاد و دو حرف است، و يك حرف از آن حروف اختصاص به خدا دارد كه به علم غيب خود مختصّ گردانيده است.
معناي اين روايات و دستۀ عظيمي از روايات ديگر كه غالباً در «اصول كافي» باب الحجّة آورده شده است اينستكه «حقيقت اسم قادِر، اسم عالِم، اسم قيّوم، اسم رحيم، اسم رؤوف » و سائر اسماء پروردگار را اگر بخواهيم بدانيم، بايد آنها را در اينها پيدا كنيم. چون وجودشان مندكّ در ذات شده و آن اسماء در اينان تجلّي نموده؛
بنابراين در عالم وجود هر جا تماشا كنيم اينها هستند، زيرا وجه خدا هستند؛ فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَهِ. «به هر جا روي خود را بگردانيد آنجا وجه خداست.» .
و علّت اين حقيقت آنستكه در هيچيك از عوالم ملك و ملكوت، هيچ موجودي لباس وجود در تن نمي‌كند مگر آنكه از جنبۀ وجهُ اللَهي بايد به او افاضه شود. و ربط هر موجود با پروردگار خود بوسيلۀ همان جنبۀ وجه اللهي است، و اگر آن وجه نباشد همۀ موجودات معدومند.