وظیفه امام و رهبر اقامه قسط است

وظیفه امام و رهبر اقامه قسط است

*از آنجا که حکومت اسلامی، حکومت قانون الهی، و حکومت برای اجرای قانون و گسترش عدالت الهی در میان مردم است ، لذا امام و رهبر باید دارای دو صفت باشند که آن دو اساس حکومت قانون است و بدون آن دو حکومت قانون تحقق نمی یابد.

{ یکی علم به قانون، و دیگر عدالت} است. و تکیه بر عدالت اجتماعی در سیاست اسلام به «منزله بازتاب عدالت الهی» در رساندن جامعه به خصوصیات و خصلتهای خدائی، و جامعهء قرآنی است. و سیاست اسلامی نه تنها به عدالت بلکه به اقامه قسط و رساندن هرکس به حق کامل خود استوار است.* چرا که یکی از اهداف بعثت همه پیامبران همین برقراری عدالت بوده است همانطور که قران نیز بارها نسبت به این موضوع اشاره نموده است.

لَقَدْ اَرسَلْنا رُسُلَنا بِالبَيِّناتِ و اَنْزَلنا معَهُمُ الْكِتابَ وَ الميزانَ لِيَقُومَ النّاسُ بالْقِسطِ .(همانا ما پیامبران خود را با ادله و معجزات فرستادیم و بر ایشان کتاب و میزان نازل کردیم تا مردم به راستی و عدالت گرایند.) ما با پیامبران کتاب و میزان (قانون) فرستادیم تا میان مردم قسط

بیاورند. یعنی این دو وسیله بخش هستند. قرآن کتاب خدا و قانون جهانی الهی، و میزان عدل بین مردم،. و امام و رهبری که از جانب خداوندی که فرستاده قرآن است باشد.

قرآن نور است، امام هم نور است، هر دو، نور از ذات الهی می باشند. بنابراین آن نردبانی که ما را به عالم انوار برساند دو پایه از نور دارد. یک پایه آن «نور قرآن» و پایه دیگر «نور امام و ولایت» است. و کسی که از آن نردبان بالا رود وارد عالم انوار می شود که همه جا غرق در نور خواهد بود تا برسد به نورالانوار که آن معدن همه کمالات خواهد بود.

و اگر باین رسید از همه چیز دست می کشد و حجابهای نوری و غیر نوری را یکی پس از دیگری پاره می کند، و خود «در ملک مجردات قرار می گیرد». همانطور که ائمه معصومین از خداوند در خواست می نمودند.

إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَيْكَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ.

معبودا، مرا به کمالِ گسستن [از خلق] و پیوستن به خودت رسان و دیده‌ قلبمان را با فروغی که بدان تو را مشاهده کنند، روشن فرما تا دیده دل ما حجابهای نورانی را بر درَد و به کانِ عظمت و جلال رسد و جانهای ما به مقام والای قدس تو بپیوندد.

إِلَهِي وَ أَلْحِقْنِي بِنُورِ عِزِّكَ الْأَبْهَجِ فَأَكُونَ لَكَ عَارِفا وَ عَنْ سِوَاكَ مُنْحَرِفا وَ مِنْكَ خَائِفا مُرَاقِبا يَا ذَا الْجَلالِ وَ الْإِكْرَامِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ رَسُولِهِ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ وَ سَلَّمَ تَسْلِيما كَثِيرا.

معبودا، مرا به نور گرانقدر خویش رسان تا تو را شناسم و از جز تو رخ برتابم و از تو ترسم و فرمانت برم؛ ای دارنده‌ شکوه و بزرگواری و درود و سلام فراوان خدا بر محمد فرستاده‌اش و خاندان پاکش باد. [ با توجه به آیه] «النبی اولی بلمؤمنین من انفسهم»، این مقام پیامبر(ص)، بالاتر از مقام ولایت و حکومت بر مؤمنان است.