🟦درك قلبي و وارد شدن معرفت به فضاي دل، بر رفتار انسان تأثير شگرفي ميگذارد و تا هنگامي كه درك و دريافت قلبي ضميمه شناخت عقلي نشود، آثار آن بر روي رفتار ظاهر نميگردد: وقتي ما ادعا ميكنيم كه خداوند متعال زيبا و جمال مطلق است، اين درك در ذهن حاصل شده و هنوز به قلب راه نيافته است؛
🟦زيرا اگر ما اعتقاد واقعي و قلبي به جمال خدا ميداشتيم و جمال او را بي نهايت ميدانستيم، او را بيش از ديگران دوست ميداشتيم. ما به قدرت بي نهايت خداوند آگاهي داريم؛ اما اين شناخت به دل ما راه نيافته است؛
🟦چون با تجربه براي ما ثابت شده كه وقتي با شخص بزرگي روبه رو ميشويم، در برابر او احساس ضعف و كوچكي ميكنيم، تا آنجا كه سخن گفتن را از ياد ميبريم؛ اما وقتي براي انجام دادن عبادت و نماز در برابر خداوند ميايستيم، احساس خضوع، كوچكي و خشوع نميكنيم و بي اعتنا به عظمت و قدرت خداوند نماز ميخوانيم.
🟦اين حالت نشانگر آن است كه به عظمت و بزرگي خداوند شناخت ذهني و عقلي داريم؛ اما هنوز دل ما عظمت پروردگار را باور نكرده است. سخن در اين است كه پس از شناخت صفات بي نهايت خداوند، چه كنيم كه دل، عظمت و صفات بي نهايت خداوند را باور كند تا اثر اين باور در رفتار و حالات ما نيز ظاهر شود؟
🟦اتفاقاً فلسفه تشريع عبادت ها به خصوص نماز اين است كه دل به تدريج و با تمرين و تلاشْ، از ماديات فراتر رود و با ماوراي ماديات آشنا شود و به مقام انس با خداوند راه يابد. در اين صورت، انسان از عبادت لذت ميبرد و احساس ميكند كه به خداوند نزديك شده است.
🟦بر اين اساس، خداوند متعال به ما دستور داده تا نماز خويش را با «الله اكبر» شروع كنيم و به اين وسيله به ما روش درك و دريافت قلبي بزرگي وعظمت خداوند را ميآموزد و به ما اعلان ميدارد كه اگر ميخواهيد بزرگي خداوند را درك كنيد، بايد در دل خود بين خداوند و ساير مخلوقات مقايسه كنيد.
🟦البته به دليل ويژگي هاي خاص رواني انسان، چنين مقايسهاي به يك باره انجام نميپذيرد، بلكه در طي چندين مقايسه و مرحله ممكن ميشود و انسان به تدريج قدرت درك مفاهيم فراتر از حس را پيدا ميكند.
(آیت الله مصباح یزدی، به سوی تو، ص۳۸)
🌺☘️🌺☘️🌺☘️🌺☘️🌺