کمال انسان اتصال به کمال مطلق است

کمال انسان اتصال به کمال مطلق است

 

بشر تا نرسد به آنجایی که اتصال به دریای «کمال مطلق» پیدا نکند و در آنجا فانی نشود، برایش اطمینان حاصل نمی شود. «الا به ذکرالله تطمئن القلوب» (با یاد خدا دلها آرامش می یابد) نه به مال و جاه و مقام قدرت، و نه به دارا بودن همه ملک و ملکوت. آنچه اطمینان می آورد، و نفس را از تزلزل و خواهشی که دارد، بیرون می آورد آن ذکرالله است. نه ذکر به اینکه با لفظ ، لا اله الا الله بگوییم [بلکه] ذکر الهی که در قلب واقع می شود، و از قلب و درون برمی خیزد.

و بعد در آیات دیگر می فرماید: «يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ » نفس مطمئنه : یعنی نفسی که هیچ خواهشی ندارد [مطمئن می شود که به کمال مطلق برسد]، کمال مطلق آنوقتی است که یاد و ذکر او باشد. و غیر او نباشد. جاه و مال و مقام نباشد توجه به عالم ماده و مادیات، توجه به عالمهای دیگر، به غیب و شهادت هیچ نباشد. وقتی یاد منحصر شد به یاد خدا، آنجا نفس مطمئن می شود ، آنوقت که مورد این خطاب واقع می شود:

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٢٧﴾ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً .

ای نفسی که به آنجا رسیدی که مطمئن شدی، از لغزش بیرون رفتی و به جای دیگر توجه نداری، تو برگرد به خدای خودت «الی ربک» [رب نفس مطمئنه] حالا خطاب می رسد:

«فَادْخُلِي فِي عِبَادِي»

نه عباد الله، و نه عبادالصالحین، بلکه عبادی . به ریزه کاری «ی» [توجه شود]. وقتی که در عباد داخل شدی، «وَادْخُلِي جَنَّتِي » (به بهشت من در آی) . نه «الجنه» (که آن جنت با همه عرض و طولش مال عباد صالح است، نه عبادی). بهشت عبادی [بندگان خاص خدا] آنجاست که دیگر هیچ نیست جز عبادت، آنهم عبادت «هو» وقتی به آنجا رسیدی «ادخلی جنتی»، جنت لقاء، جنت ذات، جنتی که انتصاب به هیچ جا ندارد الا به «هو».

آنوقت نفس مطمئنه وارد شده است در یک «منبع نور» و در یک کمال مطلق و رسیده است به آن چیزی که عاشق آن بود. آنجائی که، ایکاشها تمام شود، یالیت، تمنا تمام می شود. آنجائی که: {انسان به علم مطلق برسد و این قطره در آن دریا فانی گردد} . بشر نمی فهمد که عاشق خداست، نه عاشق دنیا. بدلیل اینکه [وقتی به هر مقام و درجه ای رسید] می بیند کافی نیست. و این اختلافات که پدیدار می شود، برای اشتباه در مقصد است. و ما مقصد فطرت را نمی دانیم، و به کتاب فطرت آشنا نیستیم، و اگر ما طبق فطرت پیش برویم به کمال مطلق می رسیم، « کمال مطلقی که آرزو و ندای فطرت انسان است».

انسان کامل مظهر اسماء الله است

 

انسان كامل و امام ، وجهه الله و مظهر أسماء الله هستند، “هو الحي القيوم”. «عالم خیمه ای است که عمودش امام عصر(عج) است». و خیمه برای برپا ماندن نیازمند عمود است، زیرا امام عصر(عج) مظهر اسم «قیوم» است . مظهر حقیقتی که (قوام همه چیز به اوست) و مظهر اسم قیّوم به تبع ظاهر خود قیوم است. براین اساس، ابن عربی خلیفة الله را «عمود السّما، ستون آسمان» می نامد. و این حقیقت در احادیث بازتاب گسترده ای دارد .

در حدیث نبوی آمده است: «ولا تخلواالارض منهم و لو خلت لانساخت»

(زمین از اهل بیت خالی نمی شود و اگر خالی شود، اهلش را در خود فرو می برد).

و در روایت دیگری آمده است:

«لو خلت الارض طرفة عینٍ من حجةٍ لساخت باهلها» .

و امام رضا(ع) می فرماید: «لا تبقی ساعة اذاً لساخت» انسان کامل با همه چیز مرتبط و همه و همه کس با او در قلمرو تکوین آشنا است.

خوشا روزى که مولا بازگردد

انا المهدى طنين انداز گردد

به حق مادرش زهراى اطهر

به حق فرق اکبر، حلق اصغر

خداوندا ظهورش دير گرديد

بسى عاشق در اين ره پير گرديد

مهيا کن تو اسباب ظهورش

منور کن تو گيتى را ز نورش