اهل بیت کشتی نجات هستند

اهل بیت کشتی نجات هستند

 

کشتی روان در اقیانوس‌های عمیق . هرکه به آن توسّل جوید ایمنی یابد و هرکه آن را رها کند غرق شود پیش افتاده از آن‌ها از دین خارج است ، و عقب مانده از آنان نابود است و همراه آنان ملحق به حق است.

در روایات تاکید شده است که انسان سالک می بایست در این دنیا حالت غریق داشته باشد و بر فقر خود واقف باشد در غیر این صورت مبتلای به شرک می شود. حالت غریق یعنی کسی که در اوج نیاز، همه اسباب از کار افتاده است و ازهمه تکیه گاه ها منقطع گردیده است.

این توجه مقدمه درک حضور خداوند و رسیدن به مقام اخلاص است:

فَإِذا رَكِبوا فِي الفُلكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخلِصينَ لَهُ الدّينَ فَلَمّا نَجّاهُم إِلَى البَرِّ إِذا هُم يُشرِكونَ

هنگامی که (مشرکان) سوار کشتی می‌شوند (و ترس و نگرانی بدیشان دست می‌دهد) خالصانه و صادقانه خدای را به فریاد می‌خوانند (و غیر او را فراموش می‌گردانند). سپس هنگامی که خدا آنان را نجات داد و سالم به خشکی رساند، باز ایشان شرک می‌ورزند (و به انبازهائی برای خدا معتقد می‌شوند).

همچنین در توحید صدوق آمده است که فردی نزد حضرت آمد و گفت من از بحث های متکلمان در مورد خدا خسته شده ام خدا را به گونه ای توصیف کن که بفهمم. حضرت او را به یک تجربه شخصی اش در زندگی حین غرق شدن در کشتی ارجاع دادند، که آن کسی که حین غرق و انقطاع اسباب به

او توسل جستی او همان خداست.

«الله هوالذی یتاله الیه عند الحوائج و الشدائد کل مخلوق عند انقطاع الرجاء من کل منه هو دونه و تقطع الاسباب من جمیع ما سواه…» .

انسان تا مضطر نشود و حالت غریق پیدا نکند، متکی به خدا نمی شود، و تا متکی نشود در سلوک خود به نتیجه نمی رسد. انسان نباید حتی به ریاضات خود، به عقل خود و عبادات خود تکیه کند. وقتی این حالت در انسان شکل گرفت کشتی نجات او اهل بیت(ع) خواهند بود.

شرط نجات، رسیدن به حالت غریق است چرا که تا احساس نیاز نکند و خود را مستغنی بداند این دستگیری اتفاق نمی افتد. عبور از همه فتنه ها و ابتلائات نیز با تکیه بر این تکیه گاه ممکن است و این مخصوص امت ما نیست همه امم در فتنه ها با صلوات عبور می کردند.

«مثل اهل بیتی کمثل سفینه النوح من رکبها نجی و من ترکها غرق»

و نیز می فرماید:

الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مارِقٌ، وَالْمُتَاَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ وَاللّازِمُ لَهُمْ ‏‏لاحِقٌ

هر که بر ایشان تقدم جوید از دین بیرون رفته و کسى که از ایشان عقب ماند به نابودى گراید

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍالْکَهْفِ الْحَصِینِ ـ وَ غِیَاثِ الْمُضْطَرِّ الْمُسْتَکِینِ

خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست ، پناهگاه محکم و فریادرس بیچارگانِ درمانده و پناه گریختگان و دستاویز استوار برای چنگ‌اندازان . در سوره کهف آیه ۱۶ می خوانیم:

وَإِذِ اعتَزَلتُموهُم وَ ما يَعبُدونَ إِلَّا اللَّهَ فَأووا إِلَى الكَهفِ يَنشُر لَكُم رَبُّكُم مِن رَحمَتِهِ وَيُهَيِّئ لَكُم مِن أَمرِكُم مِرفَقًا

(برخی به برخی گفتند:) چون از این قوم می‌برید و از چیزهائی که بجز خدا می‌پرستند کناره‌گیری می‌کنید (و حساب خود را از قوم خویش و معبودهای دروغینشان جدا می‌سازید)، پس به غار پناهنده شوید (و آئین خویشتن را نجات دهید) تا پروردگارتان رحمتش را بر شما بگستراند و وسائل رفاه و رهائی شما را از این کار (مشکلی) که در پیش دارید مهیّا و آسان سازد.

انسان وقتی از بت ها کناره گرفت و احساس غربت به او دست داد و جز خدا را نخواست به کهف حصین پناه می آورد. (زندگی پرزرق و برق، بسیاری از مردمان را گول می‌زند، و ایشان را نسبت به زنده شدن دوباره، غافل و بی‌باور می‌کند. در صورتی که کسانی چون اصحاب کهف یافت می‌شوند که در محیط پرزرق و برق جهان و در میان انواع ناز و نعمت، استقامت و پایمردی خود را در راه ایمان نشان می‌دهند.

و نیز حوادث بسیاری در جهان رخ می‌دهد که بیانگر از سرگرفتن حیات پس از خواب طولانی بوده

که نوعی مرگ بشمار است. از جمله‌ی این حوادث داستان اصحاب کهف است. آیا گمان می‌بری که (خواب چندین ساله‌ی) اصحاب کهف و رقیم، در میان عجائب و غرائبِ (پراکنده در گستره‌ی هستیِ) ما چیز شگفتی است؟

اینکه سرحضرت سیدالشهدا(ع) بر سر نیزه این آیه را می خواندند:

أَم حَسِبتَ أَنَّ أَصحابَ الكَهفِ وَالرَّقيمِ كانوا مِن آياتِنا عَجَبًا

اشاره به این حقیقت دارد که واقعا اصحاب کهف آیات عجیب خداوند نبوده اند بلکه اصحاب سیدالشهدا(ع) آیات عجیب بوده اند که در این فتنه به کهف حصین یعنی سیدالشهدا(ع) پناه آورده اند.

وَ غِیَاثِ الْمُضْطَرِّ الْمُسْتَکِینِ

غوثی که خداوند برای دستگیری مضطرین قرارداده است ائمه معصومین(ع) هستند. این اضطرار و اعتزال از مراحل متکامل سیر و سلوک معنوی انسان مؤمن است که ترکیبی از خوف و عجز است. این حالت را باید در همه احوال زندگی داشته باشیم چرا که حقیقتاً فقیر هستیم. کسی که ملتفت به این فقر مستمر خودش نیست دنبال پناهگاهی هم نیست.

وَ مَلْجَإِ الْهَارِبِینَ وَ عِصْمَةِ الْمُعْتَصِمِینَ

اگر برای انسان هرب و فرار حاصل شد از شیطان و اهوای نفس خود به این ملجاء می رسد. «عصمه المعتصمین» انسان باید در همه امور خود اهل اعتصام و توکل باشد حتی در خودسازی و سلوک خود. مشکل ما این است که به حالت اضطرار و هارب و مستکین و معتصمین نرسیده ایم که اگر برسیم معصومین(ع) را به عنوان کهف و غیاث و ملجاء و عصمت خواهیم یافت.

“اَللّهُمَ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، صَلوةً کَثیرَةً تَکُونُ لَهُمْ رِضاً” “وَلِحَقِ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ اَدآءً وَقَضآءً، بِحَوْلٍ مِنْکَ وَقُوَّةٍ یا رَبَّ الْعالَمینَ”

خدایا درود فرست بر محمد و آل محمد درود بسیارى که موجب خوشنودى ایشان گردد حق محمد و آل محمد اداء گشته و انجام وظیفه ما شده و باشد به جنبش و نیروى تو ای پروردگار عالمیان