بحثی در مقام رضوان

بحثی در مقام رضوان

 

«رضوان» ، مقامی فوق همه مقامات بهشت است: «و رضوان من الله اکبر» (توبه ۲۷). این مقام رضوان بدون شفاعت و دستگیری اهل بیت(ع) بدست نمی آید: «بکم یسلک الی الرضوان» . فقط همین اندازه می توان گفت که ما هم اکنون در میدان مسابقه ای بس بزرگیم. و هدف در درجه ی اوّل به سلامت گذشتن از خطّ پایانی، و در درجه ی دوم جزء نفرات برگزیده شدن و در درجه ی بالاتر ، اوّل شدن و با اهل بیت (ع) همراه گشتن است ؛ آن سان که سلمان فارسی شد و مدال « سَلْمَانُ مِنَّا أَهْلَ الْبَیت » را از دست مبارک رسول الله و امیر مومنان و امام صادق (ع) گرفت .

 

قانون این مسابقه

 

و امّا قانون این مسابقه ، شریعت الهی ؛ و داور آن ، انبیاء و ائمه(ع) و داور داوران ، حضرت خاتم الانبیاء (ص) می باشند. قران می فرماید: «فَکَیفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّهٍ بِشَهیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهیدا» حالِ آنها چگونه است آن روزى که از هر امّتى، شاهد و گواهى مى‏آوریم، و تو را نیز بر آنان گواه خواهیم آورد؟

وَ غِیَاثِ الْمُضْطَرِّ الْمُسْتَکِینِ

غوثی که خداوند برای دستگیری مضطرین قرارداده است ائمه معصومین(ع) هستند.

این اضطرار و اعتزال از مراحل متکامل سیر و سلوک معنوی انسان مؤمن است که ترکیبی از خوف و عجز است. این حالت را باید در همه احوال زندگی داشته باشیم چرا که حقیقتاً فقیر هستیم. کسی که ملتفت به این فقر مستمر خودش نیست دنبال پناهگاهی هم نیست. یا صاحب الزمان الغوث الغوث الغوث.

اللَّهُمَّ فَأَعِنَّا عَلَی الاسْتِنَانِ بِسُنَّتِهِ فِیهِ وَ نَیْلِ الشَّفَاعَةِ لَدَیْهِ

خدایا پس ما را کمک ده تا روش او را در این ماه پیروى کنیم و به شفاعتى که نزد او است برسیم چه کنیم تا به رحمت و رضوان این ماه برسیم؟ ما می بایست به سنت حضرت (ص) تمسک جوییم و مستن به این سنت بشویم که درسایه این تمسک به شفاعت حضرت برسیم این استنان، به سنت باعث می شود که خود را در معرض رحمت این ماه قرار دهیم. در لحظه «توجه» انسان می تواند نعمت را جذب کند. درک شفاعت نبی اکرم(ص) و رحمت و رضوان خدای متعال که با صلوات وصیام در این ماه تنزل پیدا می کند متوقف بر این استنان به سنت است.

سنت رسول الله(ص) در این ماه چه بوده است؟

«الذی کان رسول الله صلی الله و علیه و آله و سلم، یداب فی صیامه و قیامه، فی لیالیه و ایامه» صیام روزانه و قیام شبانه لازمه رسیدن به این شفاعت است و این هردو با یکدیگر کامل می شوند؛ انسانی که شب را از دست بدهد، روز پربرکتی هم نخواهد داشت.

«قال ابوجعفر علیه السلام: قال موسی یا رب ای عبادک ابغض الیک، قال جیفه باللیل، بطال بالنهار.» امام صادق(ع) فرمود: حضرت موسی عرض کرد: خدایا مغبوض کردن بندگانت کدام است؟ فرمود: کسی که چون مردار درشب و بیکار در روز است.

اَللّهُمَّ وَاجْعَلْهُ لى‏ شَفیعاً مُشَفَّعاً وَطَریقاً اِلَیْکَ مَهیَعاً، وَاجْعَلْنى‏ لَهُ‏ مُتَّبِعاً،

خدایا قرار ده او را براى من شفیعى پذیرفته و راهى بسویت که همواره باشد و مرا پیرو او گردان، حضرت(ص) شفیعی است که شفاعتش مقبول است.

حَتّى‏ اَلْقاکَ یَوْمَ الْقِیمَةِ عَنّى‏ راضِیاً، وَ عَنْ ذُنُوبى‏ غاضِیاً، قَدْ أَوْجَبْتَ لِی مِنْکَ الرَّحْمَةَ وَ الرِّضْوَانَ

تا به جایى که در روز قیامت تو را در حالى دیدار کنم که از من خوشنود باشى و گناهانم را نادیده‏گیرى و براى من واجب کرده‏باشى از جانب خود رحمت و خوشنودى را. طریق و واسطه همه عالم، نبی اکرم(ص) است و تبعیت از ایشان لازمه این سیر و سلوک است اشاره به همان مقام رضوان است. با مقام شفاعت حضرت(ص) است که به رحمت و رضوانی که محفوف به این ماه است می رسیم.

وَ أَنْزَلْتَنِی دَارَ الْقَرَارِ وَ مَحَلَّ الْأَخْیَارِ

و مرا در خانه همیشگى (بهشت جاویدان) و منزلگاه نیکان فرود آرى.

اخیار دسته ای هستند که به صورت مستقیم برخوردار نور حضرات هستند: «انتم نورالاخیار» (جامعه کبیره).