امت و امامت

امت و امامت

۱ـ امت در قرآن کریم:

امت : در مطلق جامعه ای که در امری مشترک باشند بکار رفته اعم از اینکه آهنگ حرکت آنها در جهت تکامل باشد و یا انحطاط .

در قرآن می فرماید: «وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا» (یاد آر روزی را که از هر امتی گروهی را محشور می کنیم) .

۲ـ مفهوم امامت:

قرآن این کتاب آسمانی، بهترین راهگشاء در همه چیز، و در مسئله «امامت» است، و آن را از ابعاد مختلفی مورد بررسی قرار داده است. از دیدگاه قرآن، مسأله امامت چون نبوت از اراده و قرارداد الهی سرچشمه می گیرید و مفهومی نظیر نبوت دارد و تنها در دین اسلام نیست که امامت بعد از پیامبر اسلام(ص) مطرح است، بلکه در مورد انبیاء گذشته و حتی در زمان پیامبران نیز بعنوان یک سنت حتمی الهی، در هدایت بشر وجود داشته است. اما امامتی که شیعه به آن اعتقاد دارد همان رهبری امت بسوی فلسفه آفرینش است .

قرآن در کنار نبوت، حقیقتی دیگر را به نام امامت مطرح کرده است و حتی آن را مقامی برتر از آن شمرده که پیامبران پس از گذر از مراحل مختلف آزمایش های سخت، صلاحیت رسیدن به آن مقام را پیدا می کنند. قرآن امامت را عهد خدا می شمارد و کسی را امام می خواند که طی یک دورهء آزمایشی، «انسان کامل بودن خود و پیشوایی» را به اثبات رسانده باشد.

و در آیه دیگر می فرماید: «وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا ۖ وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ» (و از آنان امامان (و پیشوایانی) قرار دادیم که به فرمان ما (مردم را) هدایت می‌کردند؛ چون شکیبایی نمودند، و به آیات ما یقین داشتند).