طاعت مطلق

طاعت مطلق

«قَانِتًا لِلّهِ» مطیع خداوند است و از او اطاعت می نماید. زیرا ایمان در عمق جان او ریشه دارد. این که انسان تابع خداوند باشد ویژگی شخصیت او به شمار می آید. این ویژگی یک حرکت عملی صرف نیست بلکه در نگاه معرفتی به عظمت خداوند و جایگاه ربوبی مطلق او، صفتی انسانی به شمار می آید.

«حَنِيفًا» در اندیشه و عمل از تندروی و انحراف به دور و از تمایلات روانی و احساسی بی پایه و دور از مبانی عقلی و روحی برکنار می باشد.

بلکه او در اخلاص به حقیقت والای معتدلانه در راه راست گام می نهد. خط توحید نشان دهنده این راه راست است که فقط به حالت فکری عقلی و احساسی منحصر نمی شود بلکه همه جایگاههای رضایت و محبت الهی و اوامر و نواهی الهی و مفاهیم انسانی که انسان را به سوی افقهای معرفت الهی و رویکرد به اسرار عظمت خداوندی اوج می دهد، را شامل می شود.

«وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ زیرا او در روح و اندیشه و باور خود به بهترین صورت، توحید را داشت و چه توحیدی ناب تر از این که همه چیز را به خداوند تسلیم نمایی. تا جایی که اگر مخیر گذاشته شود بین این که از خداوند اطاعت نماید و فرزند خود را ذبح نماید و این که تسلیم عواطف پدرانه خود شود و از این دستور سرپیچی نماید، او تسلیم شدن به خداوند را بر تبعیت از احساسات و عواطف خود ترجیح می دهد.

«شَاكِرًا لِّأَنْعُمِهِ» او نعمتهایی را که خداوند به او و اطرافیان او عنایت نموده است سپاس می گوید و تأکید می دارد همه آن چیزهایی که به او و مردم دیگر داده شده است نعمتهای الهی می باشند و همه آن چیزهایی که به نیازهای فردی و اجتماعی مردم مربوط می شوند از خداوند متعال می باشند. به گونه ای که اگر خداوند یک آن این نعمتها را از آنها بگیرد، زندگی بر آنها تنگ می شود و آنان نمی توانند این منابع را از جاهای دیگری تأمین کنند.

به این ترتیب ابراهیم (ع) ایستاد و تا همه این نعمتهایی را که کسی یارای شمردن آنها را ندارد، به نمایش بگذارد. زیرا این نعمتها از شمارش بیرون هستند. ابراهیم (ع) خواست که این نعمتها را با واژه شکر و عمل صالحی که او را به خداوند نزدیک می نماید، سپاس گوید. عمل صالح شکر عملی به شمار می آید و والاترین نوع سپاس و تشکر را نشان می دهد.